Πέσανε όλοι να τον φάνε. Αυτοί που τον επέλεξαν, μόλις η Ελλάδα έμεινε έξω στα προκριματικά, άρχισαν να δικαιολογούνται και εκείνοι που έλεγαν πως δεν τους αρέσει, σκυλεύοντας το πτώμα – μεγάλος λόγος αλλά τηρουμένων των αναλογιών έτσι έγινε- μπήκαν σε λεπτομέρειες παρασκηνίου, άνθρωποι γενικής τηλεοπτικής παιδείας, κατά κανόνα, που αποφαίνονταν σαν ειδικοί και επαΐοντες επί παντός.
Για τη Γιουροβίζιον πρόκειται και για την Ελληνική συμμετοχή, το τραγούδι με τον τίτλο What the say. Κατ’ αρχάς να πω πως δεν με ενδιαφέρει πια αυτός ο διαγωνισμός της σχεδόν κατά κανόνα, σαχλαμάρας. Και λέω σχεδόν, επειδή υπάρχουν ακόμα καλλιτέχνες που σέβονται τον εαυτό τους και το κοινό προς το οποίο απευθύνονται.
Μου άρεσε όταν άρχισε ο θεσμός και η κάθε χώρα στη γλώσσα της έστελνε ένα τραγούδι που ήταν διαφορετικό από της άλλης και μετά το τραγουδούσε όλη η Ευρώπη. Να θυμίσω τη γλυκύτατη Ιρλανδέζα Dana που νίκησε με το τρυφερό All Kinds of Everything remind me of you το 1970, ντυμένη με ένα απλό νεανικό, κομψό, ελαφρά κεντημένο, μίνι φόρεμα· ένα κορίτσι αθώο της εποχής του. Επίσης να θυμίσω την Ελληνίδα Βίκυ Λέανδρος που νίκησε, για λογαριασμό του Λουξεμβούργου, με το τραγούδι Aprés toi το 1972, φορώντας ένα επιβλητικό μακρύ μαύρο φόρεμα· μια ντίβα της εποχής της. Από τις άλλες ελληνικές συμμετοχές θα αναφέρω μόνο μερικές. Το χαρούμενο Μάθημα Σολφέζ με Πασχάλη, Μαριάννα Τόλη, Ρόμπερτ Ουίλλιαμς & Μπέσσυ Αργυράκη το 1976, τέσσερα όμορφα πρόσωπα και ρούχα στα ελληνικά χρώματα. Το Τσάρλι Τσάπλιν με την έξοχη Τάνια Τσανακλίδου, ντυμένη σαν κομψό Σαρλώ, το 1978. Το 1979, πάλι τέσσερα όμορφα παιδιά με την Ελπίδα κορυφαία και τον Σωκράτη Σούπερ Σταρ με κοστούμια που παρέπεμπαν στο θέμα.
Το ίδιο τραγούδι το βρήκα στο ίντερνετ σε εκτέλεση του 2014 με κάποια νέα τραγουδίστρια, η σκευή της οποίας, τα ρούχα δηλαδή, θύμιζαν επίδειξη αστροναυτικής μόδας «δημιουργικού» μόδιστρου, ωραιότατα, δεν λέω, καθόλου συμβατά όμως με το βαθύτερο νόημα του τραγουδιού που σίγουρα δεν είχε θέση στην έρημο του μυαλού της. Πέρα βρέχει, και είναι πολύ παλιά τα πάθη και του Σωκράτη και του Χριστού! Ερήμην λοιπόν των λέξεων που έβγαιναν από το έρκος των οδόντων της, των προσώπων, της διδασκαλίας τους και των παθών τους, αυτή έκανε stretching, σαν φανατική γυμνάστρια ή νευρόσπαστο ή, καλύτερα, σαν μηχανική κούκλα, όχι του Offenbach, σπαθίζοντας το κενό με χέρια και πόδια δεξιά και αριστερά, σε γρήγορο ρυθμό αυτοθαυμαζόμενη.
Στα κοντινότερα χρόνια μας εκπροσώπησαν η ωραία και ζουμερή Έλενα Παπαρίζου, που έφερε και πρωτιά, και ο απολλώνιος και αγαπημένος όλων των κοριτσιών Σάκης Ρουβάς.
Εδώ και κάμποσα χρόνια, κανένα τραγούδι δεν διαφέρει από το άλλο, κανείς δεν νοιάζεται για θέματα σοβαρά, όπως εκείνο της Σερβίας πριν λίγα χρόνια ή το άλλο της Ισπανίας για τα παιδιά. Τώρα τα τραγούδια έγιναν επίδειξη όχι τραγουδιού και φωνής αλλά θορύβου και ενδυματολογικής κακογουστιάς. Κι ακόμα κανείς δεν τραγουδάει στη γλώσσα του. Η αυτοκρατορία της Αγγλίας, μπορεί να έχασε όλες σχεδόν τις κτήσεις της, αυτοκρατορεί όμως ακόμα στη γλώσσα· all right, a la maniere de Michael Caine! Δηλαδή, όπως βαθιά και στοχαστικά θα συμφωνούσε ο μεγάλος Άγγλος ηθοποιός με την υποβλητική φωνήτου … εντάξει!
Κι έρχομαι στον νεαρό Βίκτωρα Βερνίκο, που όλοι σήμερα διαμαρτύρονται γιατί δεν τους άρεσε το τραγούδι, δεν τους άρεσαν τα ρούχα του και ο πολύ νεαρός…
Μα ένας έφηβος είναι και οι ειδικοί που τον διάλεξαν έναν έφηβο ήθελαν και έφηβο έντυσαν. Το αγόρι με κοντό χακί παντελονάκι, όπως τα αγόρια κάποτε. Ένα παιδί παθιασμένο με τη μουσική που κατάφερε μέσα από τις χίλιες άλλες προκλήσεις της εποχής του να συνθέσει. Θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο, να παίζει μπάλα π.χ. όχι πως η μπάλα είναι κακή, αλλά η μουσική είναι η κορυφή! Ο καθείς και τα γούστα του. Ωστόσο, εξακολουθεί να «κνίζει», σαν τον Οιδίποδα, το ενδυματολογικό, το οποίο πολύ κατακρίθηκε. Υποστηρίζοντας με σθένος, θα πω πως ήταν τέλειο και διαχρονικά ελληνικό. Ο υπεύθυνος για τα ρούχα του πολύ σοφά διάλεξε. Τον πήρε από το θρανίο και τον έστειλε στη μουσική μάχη, όπως οι νέοι που σε άλλα χρόνια άφησαν τα δικά τους θρανία για να πολεμήσουν για την πατρίδα.
Το συμπαθέστατο αυτό παιδί έγραψε στίχους, συνέθεσε μουσική, τραγούδησε και χόρεψε. Για την ακρίβεια, χοροπήδησε στο ρυθμό του τραγουδιού του, εκφράζοντας κινητικά τον εαυτό του και τη γενιά του. Η παρουσία του ήταν μια διαφορετική νότα μέσα σε κείνη τη μακιγιαρισμένη λάμψη της ομοιογενούς ψευτιάς. Ο Βίκτωρας είναι όμορφος, με γερό και «στέρεο» σώμα, όπως θα έλεγε και ο Σεφέρης αν τον έβλεπε, με ωραία ελληνικά χαρακτηριστικά, μεσογειακά, αντρικά, έχει ωραία μαλλιά και όνειρα «ακούρευτα», όπως θα έλεγε και ο Ελύτης, αν τον έβλεπε, έχει ωραίες πλάτες που «έφραζαν όλη τη μπασιά», όπως θα έλεγε ο Ρίτσος, αν τον έβλεπε, κι έμοιαζε σαν να έρχεται από μια παλαιότερη γενιά φορώντας τα ρούχα του Μικρού ήρωα, Γιώργου Θαλάσση –επιτομή του Ελληνόπουλου- όπως θα έλεγε ο Στέλιος Ανεμοδουράς που τον φαντάστηκε, αν τον έβλεπε και ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, που τραγουδούσε πως τον έχει «χάσει». Και το ερώτημα είναι ποιον έχει χάσει;;; Τον Γιώργο Θαλάσση ή την ιδεολογία όλη του ηρωικού παιδιού στην εποχή του; Της εποχής του Θαλάσση ή της δικής του, του Λουκιανού και του «πάμε Ντόλυ», οι καιροί άλλαξαν… Ό νεαρός Βίκτωρας αυτό μας θυμίζει, την ωραία και ευγενική περίληψη του Ελληνόπουλου!
«Είμαι δεκαεξάρης …», όπως έλεγε ο Σαββόπουλος και κάνω ό,τι μ’ αρέσει. Στη «μάχη» της Γιουροβίζιον, ο Βίκτωρας, το Ελληνόπουλο, τραγούδησε για την Ελλάδα. Με όλη την εικόνα του πήγε κόντρα στα εμμετικά, παρδαλά, μασκαραδοειδή κοστούμια των Γιουροβιζιονιστών, όλα τα αηδή, δήθεν προωθημένα τερατογεννήματα των δημιουργών των «μοντέρνων καιρών» που βάλθηκαν καλά και σώνει να μας επιβάλλουν την αισθητική τους. Και τον απέρριψαν …
Βίκτωρα, μην ακούς κανένα. Καλύτερα που δεν έλαβες μέρος σ’ αυτή την μασκαράτα. Είσαι πολύ καλός και θα γίνεις ακόμα καλύτερος. Συνέχισε όπως άρχισες, με το μεράκι σου…Ελληνόπουλο! Όσο για τους κρίνοντες, ας τους να λένε και μη σε νοιάζει What the say …
Ανθούλα Δανιήλ
