«Η πρώτη αλήθεια είναι ο θάνατος.
Απομένει να μάθουμε ποια είναι η τελευταία»
Με αυτή τη φράση αρχίζει στα Ανοιχτά Χαρτιά, το κεφάλαιο «Πρώτα-Πρώτα» Ζ΄, σ. 39, και λίγο πιο κάτω συνεχίζει: «Η ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος. Είναι η λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης, που είναι ίδια με την πρώτη αλλά που πάει πολύ βαθιά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε ν’ ανιχνεύσει η ψυχή, στα σύνορα των αντιθέτων, εκεί που ο Ήλιος κι ο Άδης αγγίζονται».
Πώς συμβαίνει και συνυπάρχουν η ομορφιά της ποίησης και ο θάνατος που άλλοτε πήζει σε δάκρυ, όπως λέει ο ποιητής, άλλοτε βαραίνει ο κόσμος και γίνεται πικρός και γλυκός μαζί, άλλοτε μια κοπέλα ή δυο τρεις στίχοι και πολλές φορές απλά και μόνο το καλοκαίρι;
«Φλοίσβος φιλί στη χαϊδεμένη του άμμο – Έρωτας
…………………………………………….
Έρωτας την υπόσχεση του μουρμουρίζει – Φλοίσβος»
( Προσανατολισμοί, «Του Αιγαίου ΙΙΙ»)
*
«Ο έρωτας που μας παίρνει και μας ξαναδίνει σαν παιδιά
μεσ’ στην ποδιά της Γης»
(Προσανατολισμοί, «Διόνυσος στ΄»)
*
«Μοιάζει μπαξές που του ’φυγαν τα πουλιά
Μοιάζει τραγούδι που το φίμωσαν μες στη σκοτεινιά
Μοιάζει ρολόι αγγέλων που σταμάτησε»
(Άσμα ηρωικό και πένθιμο…Δ΄)
*
«Ο έρωτας δεν είναι αυτό που ξέρουμε μήτε αυτό που οι μάγοι
διατείνονται»
(Τα ελεγεία της Οξώπετρας, «Το ελεγείο του Grüningen»).
*
«Άοσμοςˑ κι όμως πιάνεται/ Όπως άνθος από τα ρουθούνια ο θάνατος» (Τα ελεγεία της Οξώπετρας, «La pallida morte»)
*
«Και να ’ναι τεντωμένο το χέρι σου /Σαν του νεκρού τη στιγμή που του παίρνεται η πρώτη αλήθεια»
(Τα ελεγεία της Οξώπετρας, «Περασμένα Μεσάνυχτα»),
*
«Φίλε συ που ακούς, ακούς της ευωδίας των κίτρων
Τις μακρινές καμπάνες; Ξέρεις τις γωνιές του κήπου όπου
Εναποθέτει τα νεογνά του ο αέρας; Ονειρεύτηκες
Ποτέ σου ένα καλοκαίρι απέραντο που να το τρέχεις
Μη γνωρίζοντας πια Ερινύες; Όχι. ……………………
Έχει συνέχεια. Δε θα την πω. Κανείς δεν παίρνει τα δωρεάν
Στον κακό αγέρα ή που χάνεσαι ή που επακολουθεί γαλήνη.
Αυτά στη γλώσσα τη δική μου. Κι άλλοι άλλα σ’ άλλες. Αλλ’
Η αλήθεια μόνον έναντι θανάτου δίδεται»
(Τα ελεγεία της Οξώπετρας, «Ρήμα το σκοτεινόν»).
*
«Το ποσοστό της ομορφιά που μου αναλογούσε πάει, το ξόδεψα όλο»
(Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου, «Πέμπτη, 2γ»)
*
«Αχ ομορφιά κι αν δεν μου παραδόθηκες ολόκληρη ποτέ
Κάτι κατάφερα να σου υποκλέψω»
(Τα ελεγεία της Οξώπετρας, «Ακινδύνου, Ελπιδοφόρου, Ανεμποδιστου»)
*
«Στα κρυφά φεύγω με όλα τα κλοπιμαία στο νου μου»
(Δυτικά της Λύπης, «Της Εφέσου»)
*
«Φτάνουμε σαν ατμομηχανή ολοένα επιβραδύνοντας την ορμή»
(Δυτικά της Λύπης, «Το μαρμάρινο τραπέζι»)
*
«Ποίηση μόνον είναι
Κείνο που απομένει. Ποίηση. Δίκαιη και ουσιαστική κι ευθεία
Όπως μπορεί και να την φανταστήκαν οι πρωτόπλαστοι
Δίκαιη στα στυφά του κήπου και στο ρολόι αλάθητη»
(Δυτικά της Λύπης, «Ως Ενδυμίων»)
*
«ΤΩΝ ΘΕΣΠΕΣΙΩΝ ΟΜΗΡΟΣ ΚΙ ΑΣ ΠΕΝΟΜΑΙ
ΓΛΥΚΙΑ Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΑΓΝΩΣΤΟΥ
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ»
(Εκ του πλησίον, «ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΕΛΟΣ, ΝΑΙ, ΔΙΚΑΙΩΣ ΕΠΑΙΡΟΝΤΑΙ ΚΑΙ Η ΠΕΤΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ»)
*
*
«Όχι δεν είναι ο θάνατος που θ’ αντιμετωπίσουμε
Παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής|»
(Προσανατολισμοί, «Ελένη»)
