Η έμπνευση βρίσκεται πάνω από τα κεφάλια μας
αρκεί εμείς να δηλώσουμε διαθεσιμότητα
(Βαγγέλης Παπαθανασίου)
Την είδα στην εκπομπή της ΕΡΤ, Στούντιο 4, την Παρασκευή 4-10-24. Την λένε Μόνικα. Μόνικα Χριστοδούλου. Τραγουδάει και παίζει πιάνο, κιθάρα, σαξόφωνο, ακορντεόν και τύμπανα. Ποτέ δεν είχα ακούσει γι’ αυτήν… Μετά από την εκπομπή πήγα στο άγιο Ίντερνετ και έκανα ένα σερφάρισμα και την είδα σε όλες τις δημοσιογραφικές καλλιτεχνικού τύπου εκπομπές και ήταν πάρα πολλές και έμαθα ότι είχε γεμίσει όλους τους επιφανείς χώρους – Μικρή Επίδαυρο, Λυκαβηττό, Ηρώδειο, Ζάππειο, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στο Σταύρος Νιάρχος με την Ορχήστρα της ΕΡΤ, Θέατρο Βράχων– ότι συνέθεσε μουσική για θέατρο και άλλα πολλά και ωραία και θαυμαστά και δίσκοι πλατινένιοι… Κι εγώ … δεν ήξερα τίποτα μα τίποτα!!!
Ήταν ευτυχισμένη και την ευτυχία της μετέδιδε και στον τηλεθεατή που την παρακολουθούσε. Μορφωμένη- σπούδασε μαθηματικά- αθλούμενη -έκανε σκι και τένις- σεμνή, μητέρα, σύζυγος, αδελφή και κόρη, ζει στο Λος Άντζελες, αλλά έρχεται συχνά την Ελλάδα, έχει ζήσει σε πολλά μέρη, όμως μεγάλωσε στο Καρπενήσι –το θεωρεί το ωραιότερο μέρος του κόσμου- κάνει διακοπές στα νησιά- προτιμά τις Σπέτσες- θέλει να ξαναγυρίσει στην Ελλάδα – είναι μια Ελληνίδα που διαπρέπει εντός, αλλά και εκτός, στις ΗΠΑ – τραγουδά αγγλόφωνο στίχο που γράφει και μελοποιεί μόνη της. Στο σπίτι άκουγαν Μίκη Θεοδωράκη και Μάνο Χατζιδάκη. Ο αδελφός της, ο Θανάσης Χριστοδούλου, κάπως μεγαλύτερος, είχε την μπάντα Serpentine και έπαιζε μοντέρνους ξένους· δεκαοχτώ χρόνων εκείνος, δεκατριών εκείνη και της ζήτησε να του κάνει φωνητικά στους Μπητλς, η Μόνικα–μια μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ, που θα έλεγε ο Ελύτης – κι εδώ ταιριάζει απόλυτα ο στίχος του- μια μικρούλα κατάλληλη να πετάει στον ουρανό, ανάμεσα Ευρώπη και Αμερική και να φέρνει μηνύματα μουσικά, όπως η άλλη η ελυτική, που διασχίζει τη θάλασσα για να πάει απέναντι και να γυρίσει πίσω φέρνοντας τα «Κυριελέησον και τα «Δόξα Σοι», βοήθεια και ελπίδα. Δεν είναι σύμπτωση αυτή η παράλληλη λειτουργία που συμβαίνει ερήμην των δύο κοριτσιών, της συνάντησης της ελυτικής ιδέας με την πραγματική τραγουδοποιό. Η Μόνικα μεταδίδει την τέχνη της, μας χαρίζει τη ζωντάνια της, μας δροσίζει με τη φωνή της, δημιουργεί ατμόσφαιρα γύρω της ενθουσιαστική.
Πριν από μερικά χρόνια, όταν κατέβηκε από το αεροπλάνο στην Ελλάδα, ένα πλήθος φίλων την υποδέχτηκε με ένα πανό που έγραφε «Ο κήπος είναι ανθηρός». Μπορεί ο νους μας να πάει στην ωραία ελληνική ταινία Καλώς ήρθε το δολάριο του Αλέκου Σακελλάριου, όπου ο Γιώργος Κωνσταντίνου διδάσκει τις κοπέλες σε ένα μπαρ στην Τρούμπα λίγα αγγλικά για να υποδεχτούν τα «ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα». Δεν ξέρουμε αν η Μόνικα είχε αυτό το «μάθημα» στο νου της, αλλά ο δικός της κήπος ήταν ανθηρός όπως είναι και ο τίτλος μιας επιτυχημένης σειράς τραγουδιών της, από όπου και η «Στάλα» της που μεταποιήθηκε σε σταγόνα θείας κοινωνίας. Ενώ το «Αίμα μου» μας έδειξε πόσο καλά ριζωμένοι είναι μέσα της οι ελληνικοί ήχοι, το «αίμα» της.
Ταξίδεψε με τη μουσική της και την ομάδα της σε πολλά απομακρυσμένα νησιά, όπως η Ηρακλειά. Και στη Σίκινο, στην Επισκοπή. Ο Δήμαρχος δεν την ήξερε, αλλά έδωσε άδεια για τη συναυλία. Διαμαρτυρήθηκε όμως η αρχαιολογική υπηρεσία. Μόλις όμως άκουσαν πως πρόκειται για τη Μόνικα, είπαν αμέσως: Ναι. Και κατάπληκτος ο Δήμαρχος γύρισε και τη ρώτησε: «Ποια είσαι, συ;», με την έννοια τόσο σπουδαία είσαι, τέλος πάντων; Κι εκείνη τον ρώτησε: «Θες να παίξω ένα για σένα;». «Ναι», είπε ο Δήμαρχος και η Μόνικα του έπαιξε «Το μερτικό μου απ’ τη ζωή» Ε! εκεί ο Δήμαρχος τα είδε όλα και έριξε και τις ζεμπεκιές του. Και το «αίμα της» τέτοιο είναι, ένα βαρύ παραπονεμένο ζεϊμπέκικο. Γιατί η Μόνικα μπορεί να παίζει «ξένα» δεν έπαψε όμως να είναι Ελληνίδα και να θυμάται όλους τους ήχους τους ελληνικούς.
Ανάλογα με την περίσταση, ανάλογα με το ποιος μιλάει και ποιος ακούει, με την παιδεία του πομπού και του δέκτη, την ηλικία και το κοινωνικό περιβάλλον, το πού, το πότε και το πώς αναπτύσσεται η κατάλληλη ατμόσφαιρα, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, όπως έλεγε ο Εμμανουήλ Ροΐδης, το milieu, όπως έλεγαν στη Γαλλία. Η περίσταση, όπως λένε οι γλωσσολόγοι κι εμείς μαθαίναμε στο μάθημα Έκφραση- Έκθεση στο σχολείο και βάζαμε τις συντεταγμένες της επιτυχημένης επικοινωνίας.
Η Μόνικα πετυχαίνει σε όλες τις παραμέτρους της επικοινωνίας. Παίζει και τραγουδάει και διώχνει το άγχος, σκορπίζει χαρά και ελπίδα, παρασύρει ευχάριστα τον ακροατή και θεατή της, ακόμα και με τα λυπητερά τραγούδια της. Λυτρώνει δι’ ελέου και φόβου… .
«Στάλα», λοιπόν
Θέλεις, μα δε ξέρεις αν το θέλεις/ Την καρδιά μου παιδεύεις
Σαν ξένο βαρύ φυλαχτό
Μα, εκεί ψηλά στον ουρανό/ Τ’ αστέρια λάμπουνε για μας τα δυο
Τον έρωτά μας τραγουδούν/ Το ‘να με τ’ άλλο πως φεγγοβολούν
Χίλιες φορές με κάθε σου πρώτη ματιά
Φεύγεις, όλο φεύγεις, με πικραίνεις/ Τα ναζάκια σου κάνεις και πας
Να μου φύγεις ξανά
Μα, εγώ θα ψάξω να σε βρω/ Όλα τα λάθη σου τα συγχωρώ
Για τα ματάκια που κοιτώ
Και τα χειλάκια που γλυκοφιλώ. Σαν αεράκι-άκι
Σαν θαλασσάκι καλοκαιρινό
Βράδυ, κάθε βράδυ, κι αύριο πάλι/Εγώ θα τρέχω για σένα/
Θα διώχνω τον κάθε καημό
Στις γαλανές ακρογιαλιές/Εκεί που ανθίζουν οι πορτοκαλιές
Εκεί θα έρθω να σ’ το πω/ Όλο και πιο πολύ θα σ’ αγαπώ
Χίλιες φορές με κάθε σου πρώτη ματιά
Πω, πω, πω, πω
Αχ, τι χαρά έχω απόψε/ Στάλα-στάλα γεμίζει η καρδιά μου
Χορεύει ο ντουνιάς/ Δώσε μαέστρο μια πενιά/ Μια γιορτινή, μια λεβεντοπενιά
Για τα ματάκια που κοιτώ/ Και τα χειλάκια που γλυκοφιλώ
Σαν αεράκι-άκι/ Σαν θαλασσάκι καλοκαιρινό
Να την βλέπεις να παίζει και να τραγουδάει και να νιώθεις τα αστέρια να σου φέγγουν απ’ τον ουρανό, να σε δροσίζει το αεράκι το ελληνικό, το καλοκαιρινό, να μοσκοβολούν οι ακρογιαλιές με τις πορτοκαλιές, σαν να μας τραγουδάει με τη λύρα του από μακριά ο Ανδρέας Κάλβος: Ω φιλτάτη πατρίς, Ω θαυμασία νήσος, Ζάκυνθε… μοσχοβολάει το κλίμα σου,/…/ Και πλουτίζει το πέλαγος / Από την μυρωδίαν/ των χρυσών κήτρων.
Ναι, θαυμασία Κόρη Μόνικα, μας ξαναθυμίζεις πως υπάρχει ελπίδα σ’ αυτόν τον κόσμο και ομορφιά και δωρεάν προσφορά, αρκεί να έχουμε τα μάτια να την κοιτάξουμε, τα αφτιά μας ανοιχτά να την ακούσουμε και το μυαλό μας πρόσφορο να την αφομοιώσει.
Yes, I do, όπως λες κι εσύ όταν σου κάνουν πρόταση ή πρόσκληση σε γάμο κι εσύ προσφέρεις το τραγούδι σου στη χαρά τους. Κι άλλες φορές σαν σύγχρονη Σαπφώ σε ξαγρυπνάει εκείνο το bloody something
I love you…
Blues and jazz and pop and rock’n’roll are crazy
These are the rhythms all my life I used to keep…
This bloody something
That keeps me up until the dark…
Η Μόνικα, με τη μουσική της, στηρίζει τα παιδιά. Συμμετέχει σε τρεις εταιρείες Μέριμνα, Σκλήρυνση κατά πλάκας και Σύμπλευση.
Για τα παιδιά λοιπόν θα συμμετάσχει στο κοντσέρτο «ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΧΩΡΙΣ ΦΡΟΝΤΙΔΑ» στο Ωδείο Αθηνών, το Σάββατο στις 19 Οκτωβρίου.
Μπράβο, Μόνικα, πράγματι είσαι μια νεραϊδούλα, μια Θεούλα που με τα τραγούδια σου, ακόμα και με αγγλόφωνα και ελληνικά, με τον ευγενή στίχο και τη θεία μουσική σου, κάνεις τον κόσμο να κλαίει από ελπίδα και χαρά. Yes, we do!!!
Ανθούλα Δανιήλ
