Η ιστορία του Παύλου Διαμαντή είναι μια εκπληκτική ιστορία ενός ανθρώπου που στήθηκε στο απόσπασμα και γλύτωσε τον θάνατο. Την άνοιξη του 1944, λίγο πριν αποσυρθούν από την Ελλάδα οι Γερμανοί, ο έφηβος Παύλος Διαμαντής συμμετέχει στην αντίσταση των κατοίκων της Λαμίας μαζί με τα αδέρφια του. Συλλαμβάνεται από την Γκεστάπο, ανακρίνεται και βασανίζεται ενώ την ίδια περίοδο, μετά από υποδείξεις του τοπικού συνεργάτη των Γερμανών Βαφειάδη, πραγματοποιείται το μεγάλο μπλόκο των ανατολικών συνοικιών της Λαμίας. Οι κάτοικοι της πόλης σύρονται ψηλά στο κάστρο κι ο Βαφειάδης διαλέγει τους πιο επικίνδυνους. Ο Βαφειάδης εκτελείται από τοπικές αντιστασιακές ομάδες και στη συνέχεια εκτελούνται από αντάρτες οι τρεις αδερφές του, γεγονός που εξαγριώνει τους Γερμανούς οι οποίοι συλλαμβάνουν όσους θεωρούν περισσότερο επικίνδυνους. Ανάμεσα τους τα αδέλφια του Παύλου, Ευθύμιος και Θεόδωρος. Οι τρεις τους, μαζί με άλλα δύο παλληκάρια, θα στηθούν στα έξι μέτρα. Ο Ευθύμιος Διαμαντής πεθαίνει επί τόπου, ο Θεόδωρος ξεψυχά λίγο αργότερα κι ο Παύλος καταφέρνει να επιβιώσει, έχοντας δεχτεί δυο σφαίρες στο κεφάλι. Από κείνο το σημείο ξεκινά μια τρομερή περιπέτεια: ένας τοπικός αμαξάς με κίνδυνο της ζωής του τον μεταφέρει με το κάρο του μέσα από τα μπλόκα, οι φίλοι του θα τον κρύψουν στο ιερό μιας μικρής εκκλησίας όπου περνά μαρτυρικές ώρες δίψας, ενώ θα χρειαστεί η παρέμβαση ενός λαμπρού γιατρού, του Ιωάννη Παπασιόπουλου, που τον χειρούργησε με πρωτόγονα μέσα κι έκανε ότι ήταν δυνατόν για να τον κρατήσει στη ζωή. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Παύλος Διαμαντής κέρδισε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, δούλεψε και έφτιαξε οικογένεια χωρίς να ξεχάσει ποτέ τους ευεργέτες του.
Φόρο τιμής στη δική της κληρονομιά είναι το βιβλίο της κόρης του Παύλου, Μαρίλλης Διαμαντή, που δεν πρόλαβε να γνωρίσει καλά τον πατέρα της, αφού εκείνος έσβησε το 1981 ξεγελώντας τον θάνατο για 37 χρόνια. Όταν όμως αισθάνθηκε έτοιμη, θεώρησε χρέος της να διασώσει την ιστορία του χρησιμοποιώντας τη μνήμη, τις διηγήσεις φίλων και συγγενών αλλά και την έρευνα σε αρχεία και σχετικό ιστορικό υλικό, μια διαδικασία «η οποία συνοδευόταν από απίστευτη συναισθηματική φόρτιση». Μιλώντας για την πορεία του πατέρα της η Μαρίλλη Διαμαντή αναφέρεται τόσο στην ιστορία της πόλης της Λαμίας όσο και στο ευρύτερο πλαίσιο μέσα στο οποίο κινήθηκαν οι πρόγονοι της, που εγκαταστάθηκαν τον δέκατο ένατο αιώνα στην περιοχή του Σπερχειού ποταμού, πρόκοψαν καλλιεργώντας την εύφορη γη και διακρίθηκαν για την ποιότητα της δουλειά τους και για το ήθος τους. Πέρα όμως από τις ιστορικές αναφορές, εκείνο που αναβλύζει από κάθε σελίδα του βιβλίου είναι η διάχυτη η αγάπη για τον πατέρα της, που δεν πρόλαβε να της μιλήσει για όλα όσα έζησε, όμως τις τελευταίες μέρες της ζωής του σαν να προαισθάνθηκε τι θα συμβεί, της διηγήθηκε το παρελθόν του και της είπε να προσέχει. Όπως λέει η ίδια: Ο δικός μου Παύλος είχε δυο σημάδια από σφαίρες στο πρόσωπο –ένα στο αριστερό του μάγουλο, σαν ένα βαθύ λακκάκι, και ένα ακόμα πιο βαθύ στο δεξί του μηνίγγι.{…} Ο δικός μου Παύλος με βοηθούσε στην αριθμητική κι ας χτυπούσαν δυνατά τα μηνίγγια του από τον πονοκέφαλο∙ καμωνόταν ότι του πέρναγε ο πόνος όταν ακουμπούσα το χέρι μου στο μέτωπο του για να τον ανακουφίσω{…} Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία του Παύλου, του δικού μου Παύλου.
Βιογραφικό
Η Μαρίλλη (Μαρία–Έλλη) Διαμαντή γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα, είναι παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών. Με σπουδές στις Διεθνείς Σχέσεις ακολούθησε καριέρα στον τομέα των τηλεπικοινωνιών με έμφαση στις διεθνείς επενδύσεις και στις σχέσεις με τους επενδυτές. Ένθερμη για την Ιστορία και τη διατήρησή της, είναι μέλος του Oral History Society και του American Historical Association. Φανατική ταξιδιώτης. Αγαπάει την εξερεύνηση και τη συνεχή μάθηση.
