Η Ασπασία στο ΧΡΟΝΟΚΑΤΑΦΥΓΙΟ*
Φθινόπωρο. Προεκλογικές συζητήσεις. Επίκεινται αυτοδιοικητικές εκλογές. Γυρνώντας πίσω στο χρόνο η κ. Ασπασία Καρρά, μπαίνει στο ΧΡΟΝΟΚΑΤΑΦΥΓΙΟ του ’60 διερευνώντας τα έργα και τις ημέρες της ως δημοτικής συμβούλου:
“Δεν θυμάμαι αν ήταν 28η Οκτωβρίου ή 25η Μαρτίου θα ήταν, γύρω στο ’65. Πάντως στις εθνικές εορτές οι εκλεγμένοι δημοτικοί σύμβουλοι έπρεπε να ανέβουν στην εξέδρα «μετά πίλου και χειροκτίων». Πήγα κι εγώ στην ΕΔΑ, Νίκο, λέω του Νικολαίδη, δεν θα πάω εγώ, καρναβάλι δεν γίνομαι. Μπα, όχι, μου απάντησε εκείνος. Πρώτη φορά βγάζουμε σύμβουλο, θα πας και θα πεις κι ένα τραγούδι. Πάω μια και δυο στον Δήμαρχο, τον Κώστα Τσίρο. Δεν θα έρθω, του λέω, στην παρέλαση, κουτσαίνω. Εντωμεταξύ εγώ περπατούσα κι έτρεχα με το ανάπηρο πόδι μου. Οι γονείς μου μου είχαν μάθει να μην ντρέπομαι και να ζητώ βοήθεια όταν έπρεπε. Δεν υπάρχει θέμα, δυο βήματα είναι η εξέδρα, θα έρθεις. Ο Πρόεδρος Μιχάλης Παπαδόπουλος, ο Δήμαρχος κι εγώ. Εμείς μπροστά και τρεις γυναίκες δεξιά κι αριστερά. Η Ρόζα Βάμβαλη και η Καίτη .Δαραβίγκα. Πάω, αφού διέταξε το κόμμα και φτάνουμε στην εξέδρα. Ο αξιωματικός λέει στον Δήμαρχο να ανέβει, αλλά οι κυρίες να σταθού απέναντι, δεν ανεβαίνουν γυναίκες στην εξέδρα. Μα αυτές δεν είναι γυναίκες αξιωματικών, είναι εκλεγμένες από τους Θεσσαλονικείς, όπως εμείς: Ή όλοι ή κανείς, θα ανέβουμε .Κι έτσι ανεβήκαμε για πρώτη φορά εμείς οι γυναίκες στην εξέδρα. Μόνο βουλευτίνα της ΕΡΕ είχε ανεβεί ως τώρα. Ανεβήκαμε κι εμείς – πραγματικά Δημοκρατικός ο Δήμαρχος. Ανέβηκα κι εγώ με χειρόκτια και καπέλο. Ένα τούλι μαύρο που το έπιασα με τσιμπιδάκια στο κεφάλι μου. Και γάντια και πίλος. Βγαίνει ένας αέρας , πάει το τούλι.
Μια φορά πάλι ήταν που ο διάδοχος βγήκε πρώτος στην ιστιοπλοΐα κι έπρεπε να του δώσουμε το χρυσό κλειδί της πόλης. Δεν έρχομαι, Δήμαρχε, πάλι εγώ. Εκεί πήγα χωρίς καπέλο και χωρίς γάντια , στο Παλατάκι. Φτάσαμε με το αυτοκίνητο του Δήμου, κι ο αξιωματικός, εσείς κυρία, περάστε εκτός. Ο Δήμαρχος ανάμεσα σε τρεις γυναίκες, ή όλοι ή κανείς, περάσαμε απ’ το σχοινί, παραπέρα το Παλατάκι, το βλέπαμε. Ταγιέρ φορούσα, φθινόπωρο θα ήτανε. Άλλο σχοινί μπροστά μας. Περάστε, εκτός απ’ την κυρία, πάλι. Ή όλοι ή κανείς, ο Δήμαρχος Τσίρος. Κατεβαίνει η μπάρα και τρίτη μπάρα και τελευταία, μπήκαμε στο Παλατάκι, εγώ με τους άντρες. Δίνουμε το μετάλλιο και ένας ένας σφίγγουμε το χέρι του τιμώμενου. Το δικό μου, το πρώτο χέρι χωρίς γάντι ,θα ήταν εκείνο που έπιασε ο βασιλιάς, πώς δεν μολύνθηκε.”
*Χρονοκαταφύγιο, από τον ομώνυμο τίτλο του βραβευμένου μυθιστορήματος του G.Gospodinof, εκδ. ΙΚΑΡΟΣ,2021
Και για την αντιγραφή
Αρχοντούλα Διαβάτη
