ΠΟΝΟΣ ΠΛΗΡΟΥΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ

Πωπώ, ξύπνησες. Έχεις κοιμηθεί χωρίς παυσίπονο και τώρα στις έξι κοιτάς τα μηνύματά σου στο κινητό, στριφογυρνάς, είσαι καλά .Ανησυχείς. Δηλαδή πώς είσαι καλά, και τι θα κάνεις  και τι δεν θα κάνεις από τώρα και μπρος. Φοβάσαι. Ενοχλείσαι,  είναι η σωστή λέξη. Χαλάει η συνθήκη όπου βούλιαζες βδομάδες τώρα. Πονούσες θανάσιμα, τα παυσίπονα δεν έφερναν αποτέλεσμα, κυκλοφορούσες βογκώντας μες στο σπίτι, έδινες εντολές στις φίλες και στα παιδιά για τούτο και για κείνο, ψώνια και μαγειρέματα και κυρίως διάβαζες ένα ένα τα βιβλία της στοίβας. Δεν πήγαινες πουθενά και δεν τηλεφωνούσες κανένα. Απαντούσες μόνο σε τηλεφωνήματα, οργάνωνες την καθημερινότητα. Ο πόνος πλήρους απασχόλησης ασχολία κι αρμένιζες με την ήπια θλίψη σου και κριτικάριζες από μέσα σου πρόσωπα και πράγματα και τις σειρές σου έβλεπες ανελλιπώς. Μαυρίλα και πόνος ανέλπιδος καθημερινός και κάθε τόσο οι όρκοι και οι υποσχέσεις σου, αν περάσει το κακό  θα θα. Να τες οι υποσχέσεις τώρα που έρχονται και παρουσιάζουν όπλα. Θα έγραφες, θα νοιαζόσουν περισσότερο για τους άλλους, θα τηλεφωνούσες, θα γινόσουν καλύτερος άνθρωπος. Μα έχω τα βιβλία μου, να παραδώσω τα υπεσχημένα, αντιλέγεις γρήγορα. Αυτός ο πόνος σε είχε βολέψει. Δεν έβγαινες , και τι έκανες διαλογισμό, μελετούσες τις εφημερίδες, έμενες εντός σου ώρες και μέρες .Ανησυχείς  που ξηλώνεται σιγά σιγά αυτό το καπέλο της έσχατης απελπισίας. Δεν ξυπνούσες αργά το πρωί ενώ παλιότερα ήθελες να κοιμάσαι, αργοπορώντας να αναλάβεις τις ευθύνες . Μέρες τώρα ξυπνάς πρωί πρωί, πριν καταφθάσει η Χ. για την ένεση. Έχεις να κάνεις τόσα τώρα. Όλα τα πρέπει περνάν σφυρίζοντας από μπροστά σου. Καλά τα είχες κλείσει στο ντουλάπι και τώρα τί;

( Υγεία, υγεία αγαπημένη και πόσο σε καλούσα με μάτια που καίνε . Έρχεσαι σιγά σιγά προς το μέρος μου, βλέπω καλά;;;; )