“Βρήκε η νύφ’ το υνί πίσ’ απ’ ντην πόρτα..”, έκφραση που ακουγόταν συχνά στο σπίτι, ειπωμένη συνήθως από τον πατέρα, ειρωνικά, περιπαιχτικά, για ένα επίτευγμα δυσανάλογα εύκολο, πασιφανές, μια επιτυχία μάλλον άκοπη κάποιας από μας.
Έχουν φύγει από καιρό οι γονείς για αλλού και σήμερα προσπαθώ να ξεδιαλύνω το νόημα του παροιμιακού λόγου του πατέρα. Ζούσαν εκεί στο χωριό σε μεγάλες ή λιγότερο μεγάλες πατριαρχικές οικογένειες, γεωργοκτηνοτροφικές, όπου έμεναν όλοι μαζί, γονείς και παντρεμένα παιδιά, νύφες και εγγόνια, συγγενείς εξ αίματος και εξ αγχιστείας, όπως ήταν νύφη ή οι νύφες. Ξένο αίμα αυτές, μήπως ήταν το εξιλαστήριο θύμα για τυχόν κοροϊδίες , το σημερινό μπούλιγκ, ένα άκακο χιούμορ χωρίς βαναυσότητα που όμως έχει την εξήγησή του αν σκεφτεί κανείς πόσο φορτωμένες ούτως ή άλλως ήταν οι νύφες στο νέο τους σπιτικό και με τα νέα τους καθήκοντα απέναντι στα πεθερικά, πέρα από τα συνήθη.
Όταν ο πατέρας μου ήρθε στην πόλη και έκανε την πυρηνική του οικογένεια, αστειευόταν κατά το παλιό του ήθος, χρησιμοποιώντας διευρυμένα τον λόγο που συνήθιζαν στο χωριό.
