Τίποτε δεν με ξαφνιάζει αυτή την ώρα που καλούμαι ν΄ απολογηθώ για την μεγάλη προδοσία μου στο πρόσωπο του αγαπημένου μου Δασκάλου, μετά από αιώνες σιωπής. Είναι ότι πιο δίκαιο για την αποσιωπημένη αλήθεια.
Σας κοιτάω στα μάτια κριτές μου, αναγνωρίζω στο σκοτεινό βλέμμα σας την προκατάληψη και την διαχρονική ετυμηγορία για ενοχή. Για την προδοσία μου, την παράδοση του Ιησού για δίκη, την καταδίκη, την σταύρωση και τον θάνατο.
Είναι γνωστό ότι μετά την σύλληψη του Δασκάλου μου αυτοκτόνησα, θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο θα έκλεινα το θέμα χωρίς άλλες διαδικασίες και σχόλια. Όμως, δεν μου δόθηκε ποτέ η δυνατότητα να απολογηθώ και αποδέχτηκα την ενοχή μου, έτσι όπως την όρισε η κοινή γνώμη.
Τώρα όμως θα μιλήσω, είναι δίκαιο και για τους δυο μας, Δάσκαλο και μαθητή, προδοσία και θυσία.
Δεν διάλεξα εγώ να είμαι μαθητής του Ιησού, εκείνος με διάλεξε με αγάπη ανάμεσα στους άλλους μαθητές του. Με γνώριζε πολύ καλά, με άλλο όνομα και πρόσωπο εννοείται, από τους πειρασμούς του σαράντα ημέρες στην έρημο. Είμαι η προσωποποίηση του δαίμονα του.
Ήταν σκληρή η αναμέτρησή μας. Τότε με νίκησε αλλά δεν είχε δοκιμασθεί ακόμη στον τελευταίο πειρασμό. Δεν ήταν ακόμη η ώρα αυτής της αναμέτρησης.
Όταν ήρθε ο χρόνος να χρισθεί σωτήρας των ανθρώπων με την θέωσή του, ήρθε αντιμέτωπος με την ανθρώπινη φύση του. Έπρεπε και πάλι να φθάσουμε μαζί μέχρι το τέλος, ακόμη κι αν αυτό θα στοίχιζε τη ζωή μας.
Το ήξερα ότι μου είχε απόλυτη εμπιστοσύνη, έτσι και αλλιώς ήταν θέμα ζωής και θανάτου. Ήταν θέμα ύπαρξης μιας και κατοικούμε στο ίδιο σώμα. Εκείνος ήταν το φως και εγώ η σκιά. Έκπτωτος άγγελος έτσι και αλλιώς ήμουν ανέκαθεν στις καρδιές των ανθρώπων.
Είναι κακόγουστο αστείο ο μύθος που έπλασαν ότι η προδοσία μου, η παράδοση του Ιησού στους κατηγόρους του άξιζε μόνο τριάντα αργύρια. Ήμουν έντιμος ταμίας στη διαχείριση του κοινού ταμείου μας.
Η σχέση μας ήταν πολύτιμη, αφού ήμασταν το alter ego ο ένας του άλλου. Φως και σκοτάδι σε συνύπαρξη ήταν η τελευταία δοκιμασία για την θέωση το υιού του ανθρώπου.
Ήξερα από την αρχή ότι θα έφτανε στη υπέρτατη θυσία όταν λουσμένος στο φως στο μυστικό δείπνο μου έδωσε άρτο και οίνο και μου είπε «Ότι είναι να κάνεις κάντο τώρα».
Εκείνη την στιγμή ήδη είχε νικήσει. Δεν είχα άλλη επιλογή. Το φως του με τύλιξε, όφειλα να δεχτώ την ήττα μου και την εκπλήρωση του σκοπού του.
Την νύχτα στο κήπο των Ελαιών, μετά την προσευχή είχε αποφασίσει την θυσία του. Ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα και τον παρέδωσα στα χέρια σας, άνθρωποι υπήκοοι της πλάνης και του σκότους.
Όταν κρεμάστηκα ήδη είχα πεθάνει. Δεν κρεμάστηκα σε μια απλή συκιά, ήταν το δένδρο της ζωής.
Ο Δάσκαλος Ιησούς αναστήθηκε σε τρεις ημέρες. Μαζί του υπάρχω κι εγώ μέσα στο φως του. Ήταν η μυστική μας υπόσχεση ότι θα είμαστε σε πλήρη αρμονία. Αυτό ήταν το φιλί μου στην παράδοση του, το φιλί της Αγάπης και της Ανάστασης. Το σύμβολο της χριστιανικής πίστης.
Αιώνες τώρα είμαστε το Άγιο Πάσχα σας.
Αριστούλα Δάλλη, 17/4/2025
