Ήταν εκείνο το δένδρο, η μοναδική λευκή φτελιά, που είχε φυτρώσει στην άκρη του φυσικού φράχτη από κυπαρίσσια, βελανιδιές και πυράκανθους. Μια φυσική αγκαλιά που χώριζε τον κήπο του εγκαταλειμμένου αρχοντικού και το σπίτι του φύλακα κηπουρού τους.
Μετά τον ξαφνικό θάνατο της μοναχοκόρης και στη συνέχεια τον θάνατο των γονιών της από θλίψη, τα δένδρα είχαν θεριέψει και είχαν κρύψει το αρχοντικό απ΄την δημοσιά του δρόμου. Αθέατο ακόμη και το μικρό σπίτι του κηπουρού στην άκρη του κτήματος που είχε σκεπαστεί από πυκνό κισσό κρύβοντας το μυστικό της αγάπης του για την νεκρή αγαπημένη του. Ολομόναχος συνέχιζε να φροντίζει τον κήπο, όπως τότε που το αρχοντικό έσφυζε από τη ζωή των ανθρώπων που το κατοικούσαν.
Κανείς δεν ήξερε το μυστικό του νεαρού κηπουρού κι ούτε μπορούσαν να δώσουν λογικές εξηγήσεις για την παράξενη συμπεριφορά του. Δεν έβγαινε ποτέ έξω από τον περίβολο του κτήματος, δεν μιλούσε σε κανέναν, δεν ανταποκρινόταν σε καλέσματα, ούτε δουλειάς ούτε παρέας.
Την ημέρα, με ήλιο ή βροχή, σαν αερικό χανόταν ανάμεσα στη πυκνή βλάστηση και στην σιωπή της μοναξιάς.
Η δική του ζωή άρχιζε πάντα με το πρώτο λυκόφως και τους ήχους της νύχτας. Τότε, σαν μοναχικός λύκος, άρχιζε να οσφραίνεται τον κήπο και να αναγνωρίζει τον δικό του κόσμο.
Συχνά ένα ανεπαίσθητο αεράκι σκόρπιζε ένα ξεχωριστό δροσερό άρωμα νυχτολούλουδου που αναδυόταν μέσα απ΄το πυκνό φύλλωμα της φτελιάς. Τις νύχτες με πανσέληνο ακουγόταν το παράξενο κελάηδισμα του καπάτο*, του κρυμμένου μικρού πουλιού στα κλαδιά της. Η φωνή του έμοιαζε με τη φωνή βαρύτονου αοιδού σε ερωτικό σονέτο στη νύχτα. Τέτοιες στιγμές όλα άλλαζαν στον πένθιμο μυστικό κήπο.
Το σπίτι του φύλακα γέμιζε με φως και έμοιαζε σαν χάρτινο κινέζικο φαναράκι στο σκοτάδι. Τον πυκνό ιστό του κισσού έσκιζαν λάμψεις περίεργες και χάραζαν μονοπάτια στο δέρμα της νύχτας.
Έβγαινε τότε γυμνός απ΄το σπίτι και ξυπόλητος περπατούσε αργά ανάμεσα στα πυκνά τριφύλλια και το γρασίδι.
Ξάπλωνε δίπλα στις ρίζες της φτελιάς και αγκάλιαζε τον ιερό κορμό της. Βυθιζόταν στο χώμα, γινόταν ο ίδιος ενδιάμεσος κρίκος ανάμεσα στις ρίζες της γης και του ουρανού.
Αρχέγονο ζευγάρι με την αγαπημένη του που ήταν θαμμένη εκεί διάβαιναν τον δρόμο της μεταμόρφωσης. Μέσα στην μήτρα της οι σπόροι της αγάπης τους γονιμοποιούσαν το κοσμικό δένδρο της ζωής.
Όταν το νυχτόβιο πουλί άρχιζε να κελαηδάει με τη μπάσα φωνή του και να αρωματίζεται η φύση με το άρωμα της ερωτικής επιθυμίας, τότε το σώμα της νύφης γεννούσε την άνοιξη.
Και πριν η αυγή διαλύσει το όνειρο του κηπουρού, η αγαπημένη του μεταμορφωνόταν στην λευκή φτελιά, που σαν βεντάλια άνοιγε και στόλιζε το σιωπηλό αρχοντικό μαζί με το μυστικό σπίτι του κηπουρού.
