Μια συλλογή με λίγα και σχετικά ολιγόστιχα ποιήματα. Ο Στέργιος Τσακίρης υμνεί τον έρωτα, το πάθος, το φιλί. Μας κάνει να σκεφτούμε πως δεν απαιτούνται πολλά και περιττά για να νιώσουμε όσα η ποίηση μπορεί να μας χαρίσει. Διαβάζω για το τι και πόσο η καρδιά που αγαπά μπορεί να αντέξει. «Κλεφτά φιλιά», λοιπόν κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ρώμη. Προηγούμενα βιβλία του που-υφολογικά- είναι κοντά σε αυτό: Κάτω απ’ το φως της λάμπας, Παρέμβαση 2011,’Ακων δραπέτης, poema 2013, Ψυχολογία, Ένεκεν 2015 .

Κλωνάρι πόθου

η σελήνη πάλι-

άνοιξες προμηνύει,

σιαμαία πλάσματα.

 Μικρό ερωτικό, α’

Η απλότητα και η αμεσότητα που διαθέτουν τα ποιήματα του Τσακίρη με κάνει να τα διαβάζω και να ξαναδιαβάζω και να νιώθω πως μπαίνω στην ιστορία, να γίνομαι μέρος της χωρίς να γίνομαι αδιάκριτη. Είναι ανθρώπινο να αγαπάμε, να πληγωνόμαστε(Δε βάσταξε πολύ, σελ. 11/ Η δύστροπη, σελ.27), να ξεφεύγουμε ίσως λίγο από την πίστη μας, να αναμένουμε. Να πνιγόμαστε από έρωτα, να χάνουμε και μετά να κερδίζουμε έναν σύντροφο, να προδίδουμε και να μας προδίδουν. Πάντα θα επιστρέφουμε στην αγάπη(Μικρό ερωτικό, β’)Κρυφά ή φανερά. Ίσως είναι το μόνο που μας απομένει τελικά.

Με εύστοχες εικόνες διαύγεια και καθαρότητα καταθέτει στίχους, κυρίως σε γ πρόσωπο, φροντίζοντας να επιτύχει την αποστασιοποίηση που απαιτείται, αλλά και σε α’ πρόσωπο, χωρίς όμως να γίνεται μελό.

Ο έρωτας έχει πολλά πρόσωπα και πολλοί ποιητές δικαίως τον έχουν υμνήσει ή εν πάσει περιπτώσει τον έχουν ως υλικό για την ποίησή τους. Είναι ένα κλασικό υλικό που κάθε φορά κοιτάμε τον τρόπο πια της διαχείρισής του από τον καλλιτέχνη. Ο έρωτας συνδέεται συχνά με μια μυστικότητα, αν και ο λαός λέει πως «ο έρωτας και ο βήχας δεν κρύβονται». Υπάρχουν και έρωτες κρυφοί, που ούτε τους φαντάζεται κανείς, κι όμως υπάρχουν, μέσα μας κιόλας και μας κυβερνάνε. Παράνομες σχέσεις, παράταιρα συνταιριάσματα, παράλληλες αγάπες και κλεφτά φιλιά όλα μπορούν να ευδοκιμούν σε τούτο τον κόσμο, όπως και η ιστορία και η ανθρωπολογία αποδεικνύουν.

Μες στην παρανομία τα φιλιά/ του νέου έρωτα,/που ακόμη στα σπάργανα της άνοιξης/λυγιέται./Κλεφτά φιλιά/ανταλλάσουνε/κάτω από ομπρέλες μυστικότητας· / γεροντοέρωτας του ενός,/καπρίτσιο νεανικό της άλλης./ Στο γυμναστήριο, στα σπίτια, στη δουλειά, μέρα τη μέρα όλο πιο μαζί,/με χάδια περνώντας τον καιρό/ως την επόμενη/απόσπαση. (Κλεφτά φιλιά, σελ.10)

Αισθάνομαι ότι η συγκίνηση που προκαλείται από την σωστή οικονομία κατά την σύνθεση του υλικού. Ορμώμενος ίσως από προσωπικές εμπειρίες καταφέρνει όμως να πετύχει μια καθολική διάσταση για τα πράγματα που αφορούν κάθε ερωτευμένο ή κάθε άνθρωπο που παλεύει ευθαρσώς με την αγάπη. Η λιτή αυτή αλλά καίρια προσέγγιση του Τσακίρη χωρίς μεταμοντέρνα τερτίπια και πυροτεχνήματα λεκτικά ή θεωρητικά άνευ ουσίας, λειτουργεί θετικά στην ψυχή και τη νόηση του αναγνώστη. Μου χει λείψει να δω τέτοια αφαίρεση σε σύγχρονο ποιητή, που ανήκει στη δική μου ποιητική γενιά. Μια ελαφρά θλίψη, μια διάθεση σκεπτικισμού, μια χαμηλών τόνων εξομολόγηση είναι στοιχεία που νιώθω ότι συνυπάρχουν στη συλλογή.

Θε μου,/βούτηξα τόσο μέσα στην αγάπη./ Σε μια αστραπή του χρόνου, κάηκα μονομιάς/Ολόκληρος./ Μεταμορφώθηκα σε φως,/γύρισα πάλι στο σκοτάδι./ Θε μου/όλο μου το είναι/υποφέρει.( Της Μεταμόρφωσης, σελ. 26)

Aπογυμνώνεται το ποιητικό υποκείμενο, γίνεται χειροπιαστός ο βασανισμός της ψυχής, αναδύεται ζεστός, όπως νιώθω να αναδύεται από ποιήματα της Μπακονίκα ή του Χριστιανόπουλου.

Κλείνω τούτο το σημείωμα με το τελευταίο ποίημα του βιβλίου με το ποίημα «Η σκάλα»(σελ.28), μέσα στο οποίο ο Τσακίρης ενσωματώνει τον δικό του ορισμό για την τέχνη, τον οποίο θεωρώ εύστοχο.

Μια σκάλα στριφογυριστή,

στενή κι απότομη·

και κατεβαίνεις,

κατεβαίνεις,

κατεβαίνεις,

χωρίς να ξέρεις

πού θα σ΄ οδηγήσει,

αν έχει τέλος,

εάν στην άβυσσο σε βγάλει

ή στο φως.

Αυτό ειν΄ η τέχνη,

το πάλεμά της κι ο καρπός.

Κι ο έρωτας.