Κρατώ στα χέρια μου το βιβλίο της πρωτοεμφανιζόμενης Βίκυς Φιλιππίδου με τίτλο «Το μαύρο αυγό». Έχοντας προσέξει ιδιαίτερα τα εκφραστικά συμβολικά έργα της Βερονίκης Δαμιανίδου που κοσμούν το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο και έχοντας διαβάσει προσεκτικά τη συλλογή, αισθάνομαι ότι πρέπει άμεσα να παραθέσω το ομότιτλο της συλλογής ποίημα. Kαι αμέσως το πράττω:
Μ Α Υ Ρ Ο Α Β Γ Ο
Η γυναίκα εκείνη
Είχε στη θέση της καρδιάς
Ένα μαύρο αβγό
Ποτισμένο θειάφι
Και μια ουρά παγωνιού
Της έκρυβε το πρόσωπο
Τις μέρες κοιμότανε
Σε εμβρυακή στάση
Μέσα στη σπηλιά με τους γαλάζιους σταλακτίτες
Τις νύχτες αόρατη
Έβγαινε στις μύτες των ποδιών
Και έβαζε μικρές φωτιές στον κόσμο.
Τα πρωινά οι άνθρωποι
Τίναζαν τη στάχτη απ’ τα ρούχα τους
Και μπαίναν στο μετρό για τη δουλειά.
To εξαιρετικό αυτό ποίημα, κάπως δυστοπικό, δεόντως σκοτεινό, με φέρνει κοντά σε θέματα ευαίσθητα αλλά και στην νοοτροπία μιας κοινωνίας απέναντι σε αυτά. Μότο ολόκληρου του βιβλίου: «Μην ξεχνάτε/βαδίζουμε στην κόλαση/κοιτάζοντας λουλούδια.»(Κομπαγιάσι Ίσσα)
Οπως σχεδόν όλοι οι ποιητές κάποια στιγμή, έτσι και η Φιλιππίδου, γράφει ποιήματα που αναφέρονται στην ποίηση, προσπαθώντας ίσως να ανιχνεύσει το μυστήριό της. Διαβάζω το ποίημα Ποίηση στη σελίδα 39:«Η ποίηση καλύπτει/Τον θόρυβο/Των αρθρώσεων που σπάνε/Η ποίηση είναι το δέντρο/Που πέφτει στο δάσος/ Ολομόναχο κι ολοφωτο/ Χωρίς το παραμικρό/Ενδιαφέρον για θεατές./»
Ακόμα η υπαρξιακή και μυστικιστική διερώτηση εντοπίζεται σε αρκετά ποιήματα που συναντάμε και αποδίδεται με έναν τρόπο αφαιρετικό, καθόλου φλύαρο. Διαβάζω και το εξής: «Στα όνειρά μου βλέπω/ότι είμαι δέντρο/Που δεν έχει δει πριόνι/Και ότι η ζωή μου/Είναι αμμουδια με όστρακα/Ολόλευκα, γυαλιστερά /Και άθικτα.» (Όνειρο(II), σελ.37) Επίσης, παραθέτω και το κάτωθι: «Απόψε η ζωή μου/περνάει σαν αέρας/Ανάμεσα απ΄τα πεύκα/Κι ο θάνατος/Μια μικρή μαύρη σφαίρα/Επάνω στο χιόνι/» (Χιόνι, σελ.38)
Αισθάνεται κανείς πως πίσω από τα ποιήματα υπάρχει η σκέψη. Και η σκέψη παίρνει σάρκα και οστά με έναν ιδιαίτερα προσεγμένο και ουσιαστικό τρόπο που σπάνια συναντάς σε «νέο» ποιητή. Δίνει εναύσματα και ερεθίσματα στον αναγνώστη να μπει σε μία φάση ανίχνευσης και αναζήτησης, έχοντας παράλληλα την ανάγκη να ξαναδιαβάσει τα ποιήματα.«Κάτω από το δέρμα σου/ Είχε μια υπέροχη ησυχία/ Ο κόσμος ήταν μαλακός/Και πλάθαμε/Όμορφα, μοσχομυριστά ψωμάκια/Με την ψίχα του» (Τρυφερότητα, σελ.29)
Η ζωή, ο θάνατος, το όνειρο, επανέρχονται διαρκώς μέσα στη συλλογή της ποιήτριας. Ανάβει τα ποιήματα για παρηγοριά, κρύβεται πίσω από τον ήλιο, κοιμάται σε εμβρυακή στάση, κρυφά απ΄ολους κολυμπά στην άκρη της νύχτας.
Δεν είναι τόσο λυπημένη, όσο στοχαστική. Δεν είναι τόσο τρυφερή, αλλά είναι αρκετά. Δεν είναι λυρική, αλλά κάποιοι στίχοι έχουν λυρική χροιά. Δεν παραπονιέται με τους στίχους της, αλλά αποδέχεται έχοντας γνώση. Μοιράζεται αισθήσεις και συναισθήματα χωρίς ομως να γίνεται μελοδραματική. Δεν καταπιάνεται με τον έρωτα, κάτι που θεωρώ σημαντικό, με την έννοια ότι δεν αναζητά την «ευκολία» του να καταπιαστεί με κάτι που ίσως φέρεται να έχει καταντήσει οικείο και σύνηθες σαν θέμα και για το οποίο υπάρχουν πολλές αναφορές για να ανατρέξει κανείς ανά πάσα στιγμή.
Αν κάποιος ουρλιάξει ότι πνίγεται/Στη μέση του πελάγους/ Η κραυγή του θα μείνει χαραγμένη/Σε ένα όστρακο και σε έναν αστερία/(Θάλασσα, 43)
Γενικά η συλλογή αυτή αποτελείται από ολιγόστιχα κυρίως ποιήματα, που κάτι έχουν να πουν μέσα από μια ιδιαίτερη οικονομία στους στίχους. Αισθάνεται κανείς βαρύ το φορτίο στα νοήματα και τα συναισθήματα, όμως αλήθεια είναι ότι υπάρχει εξισορρόπηση όλων των στοιχείων που συνυπάρχουν αρμονικά και κινητοποιούν το μυαλό και την καρδιά του αναγνώστη.
Κλείνοντας, πρόκειται για μια καλαίσθητη έκδοση με όλη την φροντίδα των Αω Εκδόσεων.
