Αυτός ο καθρέφτης βρίσκεται εδώ κρεμασμένος από πριν αποκτήσω το σπίτι. Είναι όλο τοίχοι γύρω γύρω βαμμένοι λευκοί χωρίς τίποτ΄άλλο.

Ό,τι κι αν προσπάθησα να βάλω: διακοσμητικά, ρολόγια, πίνακες, φωτογραφίες, άλλους καθρέφτες, κορνίζα κενή, φωτιστικά, τηλεόραση, μία μπάντα υφαντή της γιαγιάς μου, διακόπτες, ακόμα και διακόπτες, δεν έμεινε τίποτα στη θέση του. Δοκίμασα τα πάντα. Ούτε καν κρεμαστάρι. Ούτε απλά καρφιά.

Τίποτα δεν έμεινε στη θέση του περισσότερο από μία νύχτα. Άφηνα το σπίτι το πρωί με την κρυφή ελπίδα ότι ίσως αυτή τη φορά κάτι θα γλυτώσει και θα τον ξεγελάσω.

Όταν γυρνούσα, άνοιγα την πόρτα αργά και προσεκτικά. Πάντα κομμάτια σκορπισμένα παντού απλώς επιβεβαίωναν την παντοδυναμία του, την κυριαρχία του στη ζωή μου και στο σπίτι.

Μια φορά, ήταν αδύνατο να μπω. Ένα γυάλινο, εννοείται σπασμένο κόκκινο μάτι είχε σφηνώσει με κάποιον τρόπο στην πόρτα ασφαλείας και στον μηχανισμό της. Σήκωσα το χαλάκι. Έβγαλα το σακάκι μου. Ξάπλωσα φαρδύς πλατύς στον διάδρομο και χρησιμοποιώντας έναν μακρύ ευτυχώς χαρτοκόπτη, έναν χάρακα και ένα δυστυχώς ακριβό στυλό, κατάφερα μετά από ώρα να την ξεφρακάρω.

Καθώς προσπαθούσα να ανοίξω, πίεζα μια το δεξί, μια το αριστερό μου μάγουλο πάνω στα μάρμαρα για να έχω καλή οπτική και θέα. Έβλεπα μια γωνία του καθρέφτη και είπα αυτή τη φορά τελείωσε, θα τον πετάξω. Μόλις όμως μπήκα, το ξέχασα, όπως είχα κάνει τόσες και τόσες φορές όσο μάζευα τα σπασμένα.

Περνάει καιρός και μεγαλώνω. Μαζί μου παλιώνει κι ο καθρέφτης. Δεν προσπαθώ πια ούτε να τον ξεγελάσω, ούτε να τον καλοπιάσω. Οι τοίχοι ολόγυρα κενοί. Ο καθρέφτης είναι το μοναδικό αντικείμενο επάνω τους.

Άδεια σαν τους τοίχους παραμένει και η ζωή μου.

Ιούνιος 2023