Τα ρολά σου κατέβασες

και ανακοίνωσες

Επιστρέφω σε λίγο.

Κι εγώ περιμένω έξω στην ουρά

εμπεδώνω καρτερικά τα σουξέ της νοσταλγίας.

 Όχι όχι, δεν νυστάζω

επαναλαμβάνω για χιλιοστή φορά.

Τα βλέφαρα όμως τρεμοπαίζουν

στην αναμονή του φεγγαριού

αγκαλιά με μια μοναξιά που δεν επέλεξα.

Η μπαταρία πέφτει

είναι σίγουρα ελλειμματική η τροφοδότηση.

Ο χρόνος κυλά ανάποδα

τα φυτά στο σπίτι μαραζώνουν.

Κι εγώ τινάζω από πάνω μου τις φθίνουσες ενοχές

που συνεχίζουν να μιλούν ψιθυριστά.

Δεν αντέχω άλλο τις κόσμιες συμπεριφορές

και την κατάποση επαναλαμβανόμενων κλισέ.

Ούτε και τα ρεφρέν στο ραδιόφωνο

αυτόπτες μάρτυρες προσωπικών στιγμών.

Μονάχα εκλιπαρώ

– είναι συνήθως στις ώρες των ονείρων –

την άμεση επιστράτευσή σου.

Ετοιμάζω καφέ, ανάβω τσιγάρο

και αναποδογυρίζω για μία ακόμη φορά

τη στοιχειωμένη κλεψύδρα.