Γεννάω το κενό και στο κενό αιωρούμαι

πόνος κουβάρι

ξετυλίγεται το νήμα εξ ουρανού.

Πριν έρθεις έφυγες

στα όνειρα σφεντόνα.

Σε λίμνη κόκκινη βυθίζομαι

και η όχθη της θολή.

Ένα μπουρίνι ανοίγει βίαια την πόρτα

η συλλογή από πεταλούδες

σκορπίζει απρόσμενα σε ροζ ανατολή.

Μοσχοβολάει το δωμάτιο

λουλούδια θρύψαλα παρηγοριάς.

Για λίγο.

Πέντε μέρες το πολύ δέκα

μετά ένα περίεργο άρωμα

εχέμυθα με υπνωτίζει.

Τα πέταξα στα γρήγορα

μη συνηθίσει η μύτη

– σαν κύημα ατυχές σε νοσοκομειακά σκουπίδια.

Οι σάλπιγγες δεν ήχησαν

τις πολιόρκησαν ελπίδες.

Σάκοι ζωής ενδίδουνε σε έκρηξη

φυγή στην άβυσσο

μαζί με φύλακα-άγγελο νυστέρι.

Επιτυχής η παύση

δεν ήταν εθελούσια.

Καμιά υπόσχεση ούτε διπλωματία εδώ.

Πρόκειται για παρεξήγηση

στα όνειρα λαπαροσκοπικά δεν βάζουνε σφραγίδες.

Κλείνω σφιχτά τα μάτια

– είναι στα σίγουρα εφιάλτης –

φράγματα στήνω

ράβω σχισμές με μαγική κλωστή.

Πέφτουν σιγά σιγά οι σταγόνες

συγκόλληση ιαματική

σταλακτίκτες με σταλαγμίτες

γίνονται Ένα.

Έσω κομμάτια έτοιμα

για την επόμενη φορά.

Μαγειρεύω τώρα χωρίς ποδιά.

Επιδίδομαι σε νέα εκκίνηση

ισότιμη με εκτόξευση πυραύλου.

Η απόδραση θαρρώ επιτυχής.

Στο θαύμα αστροναύτης γίνομαι

και αιωρούμαι, στην ελπίδα.

Ουφ, ξύπνησα

              Ένα ταξίδι ήτανε

              Μια μίνι αποβολή φωτός