ΛΙΩΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Προσωπική άποψη: το παγωτό χωνάκι

λιώνει πιο γρήγορα από πέρυσι.

Ένας καύσωνας μετατοπισμένος

σε καλοκαίρια της μη επιστροφής.

Τρως μα δε θυμάσαι.

Πασαλείβεσαι αλλά δεν το καταλαβαίνεις.

Πλένεσαι αλλά το ξεχνάς.

Οι δρόμοι που κάποτε αλώνιζες

λαβύρινθος που μετασχηματίζεται αλλεπάλληλα.

Ένα ζουμί παύσης πλημμυρίζει τους νευρώνες.

Σε κυριεύει.

Το πλοίο σου βυθίζεται

και δεν έχει καν φουρτούνα.

Στη χώρα αυτή της άνοιας

μέχρι και οι μικρές γοργόνες απεργούν.

Σταδιακή υποβίβαση λένε οι γιατροί.

Είναι θέμα χρόνου κι αυτό;

Φύλλα από ατόφιο χρυσάφι

επικαλύπτουν τις αναμνήσεις.

Στους αρμούς τους μηδενικά τα χιλιοστά

έλλειψη χώρου ακόμα και για σπιθαμή μετάνοιας.

Μια crescendo ασφυξία, θυμίζει ταινία του 007.

Jill Masterson, ακίνητη ολόχρυση οπτασία

– σε εκλιπαρώ – μη γίνεις. Γίνεται ;

Το μεγαλύτερο ψέμα να είσαι εδώ χωρίς να είσαι.

Να σε κρατώ στο φως με νύχια και με δόντια

όμως η μοίρα σε μονοδρόμους της σκιάς να σε ωθεί.

Μας τύφλωσαν ο καύσωνας κι η αντηλιά.

Στο τέλος, ο Χρόνος

μαζί αρρώστια και γιατρός

λιωμένο παγωτό, βανίλια σοκολάτα.