ΥΠΟΣΧΕΣΗ

Θέλω να γίνω εδώ και τώρα

ο μυστικός σου φανοστάτης.

Τον δρόμο για το σπίτι να φωτίζω

όταν το σκότος και η ταραχή παραμονεύουν.

Όταν ανάμεσα σε αγάλματα νιώθεις μικρός

και η συλλογή από μανικετόκουμπα

απορροφά μονάχα είδη σπάνιας μούχλας.

Είσαι λουσμένο από αστέρια, να θυμάσαι

μικρό μου τζιέρι.

Σταμάτησα πια ν’αναζητώ τον κηπουρό

αφήνω ελεύθερο το χόρτο.

Κι αυτό όλο παφλάζει

ορμάει, αναδιπλώνεται και αγκαλιάζει τοίχους.

Τυλίγει, ξετυλίγει αναμνήσεις

και εν τέλει καταπίνει κάθε λογής σου ζαβολιά.

Φοβάμαι, άκουσα θα έχουμε δεύτερο

παροδικό φεγγάρι-αστεροειδή

μόνο όμως για δύο μήνες.

Ίσως γι’αυτό τα υγρά τρελαίνονται

και καταπίνουν πόλεις.

Οι σφαίρες παρεκτρέπονται

μοιράζουν χειραψίες.

Και κάποιοι φτιάχνουν για αντιπερισπασμό

μήλα χρώματος μωβ.

Εσύ θα δοκιμάσεις ;

Κρύψου καλύτερα στα χόρτα τα ψηλά

μόνο για σένα τα άφηνα ασουλούπωτα, με τόση τέχνη.

Είναι μια αποπλάνηση

η παρέλαση ολόφρεσκων χαρακωμάτων.

Καλύτερα μείνε μακριά από αυτά

– μη γίνεις η Χιονάτη –

μήπως αλλιώς ευδοκιμήσεις.

Είσαι φτιαγμένο από σπάνιο πηλό, μην το ξεχνάς

μικρό μου τζιέρι.

Ο κήπος που μαζί κουρεύαμε

ίσως να μπούχτισε από τις αταξίες

συχνά πυκνά τώρα ξεραίνεται.

Φεγγάρια ξένα τον φωτίζουν.

Φεγγάρια ολόγιομα ή μη, κι αυτά

στην ώρα τους μαραίνονται.

Γι’ αυτό άσε με, σε παρακαλώ

να γίνω τώρα και παντοτινά

ο μυστικός, προσωπικός σου

φανοστάτης.