«Αγαπημένε μου φίλε σε περιμένω.

Κι ας μπορεί να μην υπάρξεις ποτέ.

Με αγάπη ένας δειλός, εγώ.»       (Αλέξης Δαμιανός)

Αγαπημένε μου φίλε σε περιμένω

τα βράδια της μη λήθης.

Όταν τ’ άστρα με σημαδεύουν με τη λάμψη τους.

Υπνοβάτης, σε ψάχνω σε σοκάκια

πίσω από πόρτες που ανοιγοκλείνουν με μανία

ανάμεσα από πέργκολες και απλωμένα ρούχα.

Φωνάζω στα τούβλα και τις πέτρες.

Ηχώ, το όνομά σου μετασχηματίζεται

και λιώνει μες στην πάχνη.

Κακής ποιότητας αναμετάδοση, πώς να σε βρω.

Σε περιμένω. Όμως οι ουρανοί είναι κλειστοί.

Παλιά βιτρό οι αναμνήσεις, σπάζουν.

Μεσάνυχτα Θεοφανείων

ένας ψαλμός με μεταφέρει στην ταπείνωση.

Φορώ χρυσό σταυρό με λιγοστά μαργαριτάρια

δώρο στολίδι της καρδιάς σου.

Δεν ήταν μάταιη η αναμονή

φαντάζομαι.

Μια μάσκα τρομακτική κολλάει στο πρόσωπο.

Για προστασία.

Προσφέρθηκαν πολλοί για την αφαίρεσή της

μα αρνήθηκα πεισματικά.

Κι έτσι τα βράδια της απώλειας με πνίγουν.

Τόσα διάσπαρτα χρόνια μια συλλογή από ήττες.

Αδιαφιλονίκητες, αβέβαιες, απρόσμενες

τι σημασία έχει.

Παλεύω με τις αλλαγές, αγαπημένε φίλε

μήπως και διώξω το ψέμα με κουδούνια.

Λευκά περιστέρια ταχυδρόμους ελευθερώνω στα γενέθλιά σου.

Ναι, γιορτάζεις σήμερα

-αλλού όμως θεριεύεις.

Κι εγώ σαν μωρό με εκλεκτική αλαλία

πάλλομαι στις τύψεις μου που δε σε βρήκα ακόμη

και γράφω.

Αναζητώντας την καταγωγή

και μια ποιότητα σε πράξεις.

Χωρίς μυστήριο ή κενό, για Σένα.