Πέρα από κάτι αδιάφορα βοσκοτόπια
γεμάτα από πρόβατα και πασχαλινές τσουκνίδες
κάπου ανάμεσα στην 69η παπαρούνα
και την 8η συστάδα από πασχαλιές
θάφτηκε το όνομά σου.
Το βράδυ όμως στον χάρτινο ουρανό
ήταν ακόμα εκεί, να λάμπει
χαραγμένο ανεξίτηλα
ανάμεσα απ’το Μεγάλο Τετράγωνο του Πήγασου
και το άστρο της Αφροδίτης.
Αδύναμη καρδιά
χτύποι αναδύονται μέσα από πτυχές ανάσας
γίνονται αναστημένη παραπλάνηση.
Πυροτεχνήματα σε ψεύτικο φόντο
μια λάμψη από χρώματα
και ύστερα η μεταμόρφωση σε καπνό.
Γεμίζει σκιές το προαύλιο
και μικρά μυστικά περιπλανούνται στον Επιτάφιο.
Πένθος ήταν ή γιορτή
άνοιξη ή φθινόπωρο
όταν οι εφημερίδες αρπάξανε φωτιά
τα χρόνια κάηκαν μαζί τους.
Πού βρίσκεται η λαχτάρα
πού τριγυρνά η έμπνευση
– ίσως μας κοροϊδεύουν –
κάπου ανάμεσα από σοκολατένια αυγά και στάχτες.
Όλα θαρρείς φτιαγμένα από χαρτί
τόσο εύκολα να τσαλακώνονται
τόσο δύσκολο να σιδερώνεις τα βασανισμένα.
Στον χάρτινο ουρανό λάμπει ακόμα
το όνομά σου.
Μυρίζει μύρο και άνοιξη παντού.
Άκου, καμπάνες
νιώσε, κόκκινα σπασμένα αυγά.
Τώρα ξυπνάει μία αλλιώτικη
ήσυχη
μοναξιά.
