Γιατί μαρσάρουν οι μηχανές τη νύχτα;

Είναι μια κάποια απάντηση στη μονοτονία της ημέρας

η αντίδραση σε ώρες μιας ατελείωτης αμηχανίας.

Προτιμάς τα δισύλλαβα ονόματα

παρθένες συλλαβές που μόλις βγαίνουν απ’το καθαριστήριο.

Δεν είναι η πολυπλοκότητα που σε τραβάει

την έχεις κρύψει εδώ και χρόνια στο συρτάρι

και τώρα αναζητάς μιαν άλλη δικαιοσύνη.

Είναι ζήτημα αισθητικής

ένα φιμέ τζάμι, μια κομμένη εξάτμιση

ένα ηχοσύστημα τελευταίας τεχνολογίας.

Αλλά «…ποτέ μη ζητάς να βρεις ποιος είναι ο δικαστής».

Δεν είναι η κρίση, λες

είναι η στιγμή ίδια εκρηκτική κωμωδία

απλά σε παρασέρνει.

Κάτι λεντάκια που τυφλώνουν

να τα κατασπαράζεις σαν πολύχρωμα ζαχαρωτά.

Μετά στόλισμα της κάθε πράξης με δικαιολογίες

μα είναι τόσο συναρπαστικό, ναι

είναι η δικαιοσύνη που λέγαμε πιο πριν.

Κι ενίοτε παραμιλάς:

δε φταίω γω, δεν είχα καλό φύλλο!

Γιατί μαρσάρουν οι μηχανές τη νύχτα;

Δεν ακούω κι ας με φωνάζεις.

Εδώ οι τοίχοι είναι καλά μονωμένοι

– είναι κι αυτό ένας είδος πλήξης.

Οι χοροί των σκύλων δεν με αγγίζουν

εξάλλου έχω ξεχάσει τα δισύλλαβα ονόματά τους.

Δεν αναζητώ παρεκτροπή αδελφέ μου.

Σίγουρα φταίει κάποιο ποταμόπλοιο

οι μουσικές του Νότου

οι σαχλοπόλεμοι και οι αλυσιδωτές απαγορεύσεις.

Κι όλα μπουρδουκλώνονται στον χρόνο.

Foutre la merde, μόνο μια παρτίδα

έχω ρέντα απόψε σε λέω.

Μετά οι μηχανές σωπαίνουν.