POINTES EN SATIN 

Δεν είναι ότι δεν μου άρεσε το μπαλέτο.

Απλά δεν μπορώ να θυμηθώ για ποιο λόγο το σταμάτησα.

Κάποτε η μαμά είπε τους είχα πρήξει πως κρυώνω.

Μα είναι δυνατόν;

Και το βιβλίο εκμάθησης που το’χα λιώσει κάθε καλοκαίρι «How to be a ballet danser», Penguin Editions ;

Δώρο του μπαμπά από ταξίδι στην Αγγλία.

Δυο καρέκλες για στήριγμα

καθρέφτης το τζάμι της βιβλιοθήκης στο καθιστικό και δώστου.

Τι relevé τι échappé τι grand-plié.

Τι Bi-bi-bo τι Cindy τι Barbie, χορεύτριες ονειροπόλες

με φανταχτερά φορέματα

να στροβιλίζονται στις προσταγές μου.

Και όλο κάποιο γοβάκι χαμένο.

Σταχτοπούτες της στιγμής.

Στη μνήμη χαραγμένα τα ροζ καλσόν με τα ασορτί κορμάκια

η τούλινη φουστίτσα που έτρεμα μη σκαλώσει πουθενά και σκιστεί

τα χαριτωμένα παπουτσάκια με το λαστιχάκι.

Αχ αυτά τα παπουτσάκια, τα μαλακά.

Πόση ώρα να διαλέξω το χρώμα… ροζ, μπεζ, άσπρο, μαύρο.

Τελικά τα ροζ πήρα.

Αλλά στη χριστουγεννιάτικη γιορτή

με το ζόρι μ’ανάγκασαν να βάλω μαύρα.

Δανεικά της γειτόνισσας.

Kαλικαντζαράκι κανονικό

κι ας έκανα σαματά ότι αγγελουδάκι ήθελα να γίνω !

Ούτε καν μάγος. Σκέτη αδικία.

Τώρα που ξαναφορτώνω αναμνήσεις, το παραδέχομαι.

Τις ζήλευα λιγάκι τις συν-χορεύτριές μου

καθότι εγώ μια ζουμπουρλού ήμουν.

Λίγο μπουτάκι παραπάνω, λίγο κοιλίτσα.

Από τότε, πότε εμφανίζονται πότε εξαφανίζονται.

Σώμα γυναικείο

μαγικό.

Πιο πολύ απ’όλα όμως χάζευα τις χορεύτριες

με αυτά τα pointes en satin

τα σκληρά.

Το πώς σκαρφαλώνανε στο πόδι με τα x τους

κισσός αναρριχώμενος.

Το πώς το επιμηκύνανε μ’έναν τρόπο απίστευτο

μην το βλέπει ο Προκρούστης και αδημονεί.

Έρωτας τα pointes, τι να λέμε.

Άδικο είχε ο Degas να ξημεροβραδιάζεται στις αίθουσες χορού ;

«Αυτά τα pointes είναι για τις μεγάλες», σιγοψιθυρίζανε οι τσούπρες.

Για τις μεγάλες, έξω από το παιχνίδι, εκτός βεληνεκούς.

Ξέχνα το καλέ, είσαι μικρή ακόμη.

Και μετά, μεγάλωσα. Τέρμα οι Barbie

τέρμα οι αποτυχημένες φιγούρες χορού.

Στη βαλίτσα τα ροζ. Στο πατάρι τα σύνεργα.

Και τελικά ποτέ δεν δοκίμασα τα περίφημα pointes en satin.

Γοβάκια βέβαια έχανα ανελλιπώς.

Πόσα τούλια ατόφια να μείνουν

μετά από την επέλαση καλικαντζάρων

– μεταμφιεσμένων πάντα.

Κι ας κρύωνα συχνά πυκνά στ’αλήθεια.

Φτερά αγγέλων να ψάχνω για κουβέρτα.

Μια μέρα πίσω από τα κινούμενα πορτρέτα του Degas

ανακάλυψα το μυστικό του.

Δεν είναι ότι δεν μου άρεσαν οι μπαλαρίνες του, τις λάτρευα.

Απλά φωτογραφίες τραβούσε

για ν’αποτυπώσει τις φευγαλέες τους κινήσεις.

Μα είναι δυνατόν;