ΕΛΑ, ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΕΙΣ ΜΑΚΡΙΑ

Έλα να με πάρεις μακριά· ταξίδεψέ με

στη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ω, Κύριέ μου,

γλυκέ νυμφίε, μάζεψε τον ειρμό σου

τον μαύρο από την κορυφή της γλυκιάς

νύχτας που έρχεται, έρχεται, έρχεται.

Και θα μας υιοθετήσει, εν τέλει, θα μας ταξιδέψει

όπου θέλει, όπου βλέπει η ψυχή σου

ότι είναι καλά μέσα στον καθένα και ότι ο ουρανός

είναι μέσα μας, όσο το φως σου, στεναγμέ μου,

μας ανασταίνει ακόμη εν Θεώ·

μας χαϊδεύει, μας ξορκίζει και ωραίους

μας κάνει ξανά, και μας πλουτίζει ανεπαίσθητα

την αναπνοή με ένα τραγούδι – ιερή αύρα,

που μας διαλύει αργά στη θεϊκή της

της κίνηση και στην ψυχή, στην λάμψη.

Όλα ιερά είναι εδώ, Κύριε,

όλα ρέουν από εσένα και μας κρατάνε

πάνω σε ένα μόνο σπάνια ορατό φτερό,

που είναι ο κόσμος σου, το φως

και η θλίψη σου, γείτονά μου.

Έλα, έλα, τρυφερέ μου ήλιε,

νανούρισε τις θλίψεις μου

και την αγάπη να μου την νανουρίσεις, ω,

Κύριε και αδερφέ μου, εσύ, φως μου

στη ζωή, για όλες τις ζωές μου.