Ecce homo
Είμαι κι εγώ άνθρωπος· έχω κι εγώ ψυχή,
είναι αλήθεια, όσο για επτά ζωές.
Ψυχή έχει και ο ραγισμένος τοίχος του σπιτιού,
και η μαγνόλια μπροστά στο παράθυρό μου.
Ψυχή έχουν και τα πετροχελίδονα, και το γρασίδι, και οι τίγρεις,
και οι νεράιδες που ρίχνουν κοχύλια και μαργαριτάρια
προς τα ξαπλωμένα στην παραλία κορίτσια.
Ψυχή έχουν και τα κοτσύφια στο χρώμα της σκουριάς,
κατσαδιασμένα από τις καρακάξες που
διατηρούν το πνεύμα τους στο ασφαλέστερο μέρος:
στη βεντάλια ανάμεσα στα φτερά τους.
Ο Θαλής είχε πει από την αρχή
στους μαθητές του για τον υλοζωισμό.
Επομένως, ψυχή έχουν και οι πέτρες,
και οι δρόμοι, και οι κατσίκες και οι αρουραίοι.
Ψυχή έχουν και οι κροκόδειλοι, τα φίδια,
οι νυχτερίδες, οι ποιητές, οι κόνδορες.
Και πάλι ο Θαλής, μόλις βράδιαζε,
ιστορούσε στους μαθητές του
ότι ο θάνατος δεν υπάρχει
πουθενά: ούτε κάτω ούτε πάνω,
και ούτε υπήρξε ποτέ.
Εκείνοι δεν τον πίστευαν.
Γελούσαν με χαχανητά μαζί του…
Ο Ιησούς ήξερε. Κι εγώ πιστεύω τα πάντα
ό, τι ήξερε, όλα όσα μας είπε
και μας λέει ο Ιησούς.
Τον πιστεύω και τον υπακούω. Μερικές φορές
συμβαίνει το φως των ματιών
να μου αρρωσταίνει τα απογεύματα, μες στα δάκρυα,
και η κουρασμένη καρδιά μου να πέφτει.
Τότε γονατίζω σε πέτρες,
σε άλογα, στους τελευταίους των ανθρώπων,
σε αγίους και ήρωες, στον οπωρώνα στην αυλή
του σπιτιού μου, και προσεύχομαι σε τριαντάφυλλα, πετροχελίδονα,
ιτιές, στο κοιμητήρι της γωνιάς του κήπου,
όπου βρήκαν την αιώνια ανάπαυσή τους
στρατιές από αράχνες, φαντάσματα χόρτου.
Βιογραφικό σημείωμα