Μετά από τρεις ποιητικές συλλογές ο λογοτεχνικός οίστρος της Κλεονίκης Δρούγκα συνεχίζεται με την κυκλοφορία της πρώτης συλλογής διηγημάτων της, με τίτλο «Η αλήθεια είναι πολλές» από τις εκδόσεις ΝΙΚΑΣ.…
Μ’ αυτά που λέω τα σ’ αγαπώ και τέτοια δυσφορείς λες βαρύγδουπα πως είναι. Γι’ αυτό όταν δύο σ’ αγαπώ τα πόδια τέντωσαν με δύναμη κάνοντας κούνια στα φιλιά μας…
Η τρίτη ποιητική συλλογή της Κλεονίκης Δρούγκα που τιτλοφορείται «με δανεικό μολύβι» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μανδραγόρα έναν χρόνο μετά τη δεύτερη με τίτλο «ξεκάθαρο κρύο» (2023) και δύο χρόνια…
Σκουπίζω τα μάτια ξυπνάω τον γιο μου τον λούζω με ήλιο τα χέρια του όπως πρέπει το ένα στην παλάμη μου σφιχτά στο άλλο το παγωτό γελάει ένας άλλος γιος…
Μια σινεφίλ βραδιά η αύρα παίζει με τις μπούκλες μου -τις έλυσε κι αυτές το καλοκαίρι- το στήθος μου στο μπράτσο σου – τυχαία το χέρι σου στο πόδι μου…
Συντρίμμια Τσακίζονται οι άνθρωποι πάνω στη ζωή αλύπητα, μαύρα συντρίμμια σε μνήματα με γελαστές φωτογραφίες Μετά από καιρό είδα τον πόνο γραπωμένο στο μαύρο φόρεμα της∙…
Σύγχρονο παραμύθι Πρίγκιπες πουθενά μας ξέμειναν τα ξίφη πεντάμορφες περίσσιες με γέλιο μορφασμό και παγωμένο βλέμμα Σαν δράκοντες κοιμόμαστε με μάτια ανοιχτά Όταν ξυπνάμε τα σφαλάμε με μάνταλο…
Φέτος υποδεχτήκαμε με μεγάλη χαρά την πρώτη ποιητική συλλογή της Κλεονίκης Δρούγκα μέσω των εκδόσεων Μανδραγόρα. Εκπλήσσει ευχάριστα η ωριμότητα, η ειλικρίνεια και η ποιότητα του λόγου. Η ευαίσθητα τολμηρή…
Σου περισσεύουν δάκρυα συμπόνοια όνειρο γυρνάς το κεφάλι στο κακό την πλάτη στο δυσοίωνο ακούραστα ελπίζεις αποκοιμιέσαι με στρωσίδι τα βιβλία η πόρτα σου ορθάνοιχτη Στην αγκαλιά και το φιλί…
Η γυναίκα και το κρασί Η γυναίκα χωμένη κάτω από τη λάμπα ώρα προσπαθεί να περάσει την κλωστή πετάει το βελόνι με θυμό αρπάζει απ’ το ντουλάπι τη φιάλη…
Εικονοστάσι Τις νύχτες της αγωνίας σας φωνάζω έναν έναν ανάβω καντήλι σας λιβανίζω με ευλάβεια σαν τη μάνα μου και τη μάνα της μάνας μου γυρεύω σημάδι μα στις μετάνοιες…
Θυμάσαι πώς πανηγυρίζαμε τις νίκες στο σχοινάκι; με μια κατακόρυφο τα παπούτσια μας λερώνανε τον τοίχο της μάντρας θυμάσαι που γελούσες; ο κόσμος ανάποδα και εμείς του βγάζαμε τη γλώσσα…
