Αλεξανδρα Ζερβού: ένα ποίημα
ΧΡΥΣΟΡΡΗΜΟΣΥΝΗ* Λιγόλογη και μετρημένη και μ΄ένα τεντωμένο δάχτυλο που ακύρωνε τις φράσεις της, επί δεκαετίες ενηλικιωνόταν. Κόσμια και σιγανή, συμπύκνωνε το βιογραφικό της σε μια μοναδική παράγραφο κι ας είχε …
ΧΡΥΣΟΡΡΗΜΟΣΥΝΗ* Λιγόλογη και μετρημένη και μ΄ένα τεντωμένο δάχτυλο που ακύρωνε τις φράσεις της, επί δεκαετίες ενηλικιωνόταν. Κόσμια και σιγανή, συμπύκνωνε το βιογραφικό της σε μια μοναδική παράγραφο κι ας είχε …
ΕΡΜΙΟΝΗ Η μητέρα μου δεν αγαπούσε την ανάγνωση, ούτε τις ιστορίες. Από τα πέντε μου, έμαθα μόνη μου να τις διαβάζω , να τις αλλάζω, αν δεν μ΄ άρεσαν. Μου…
Οι ιστορίες της Ωραίας Κοιμωμένης Ξύπνησα ξαφνικά! Ανήξερη, παραμυθένια, με τα φερσίματα του αλλοτινού καιρού, πανέμορφη σαν ρόδο ανθοπωλείου. Με λάτρεψε ο αφυπνιστής μου κι άλλοι πρίγκιπες κι ας…
Η ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ Περίμενα ο πατέρας να παραιτηθεί, όταν του ζήτησαν να θυσιάσει το παιδί του. -Μου είχε μεγάλη αδυναμία τόλεγε παντού-. Κι η μάνα μου, μες στην τρελή χαρά, να…
Χωρίς ωράριο πλήρες , δίδασκε σε Γυμνάσιο κοριτσιών. Τραγουδούσε τις Κυριακές στο εθνικό Ωδείο. Ακροατήρια πολύ βαριεστημένα! Αλλοίωνε τις ιστορίες της, να ζωηρέψουν: -« Μονάχη της , όλο φοβέρες…
Η ζυγαριά και η τράπουλα Στην πύλη του Παράδεισου, Τον κέρδισε στο χαρτοπαίγνιο. Γελώντας καλοκάγαθα, Εκείνος κατένευσε ν’ ανταποδώσει τη φιλοξενία, να τον δεχτεί για να συγκατοικήσουν, ώς και να…
Την μια , την χλεύαζαν από παιδί, που μάζευε ζιζάνια απ’ τους αγρούς κι όλο στοργή, τα μεταφύτευε στον κήπο κι ετοίμαζε ποτά, πικρά και δύσοσμα. Την άλλην όμως την…
Ομηρικός μύθος ο ευπώλητος Συνηθισμένες ιστορίες, τόσο γνώριμες, όλο θανάτους και παλικαριές, θεούς που οργίζονται, θνητούς που πάντα σφάλλουν κι ένα ταξιδευτή-αρχηγό που γύρισε, δόξα γεμάτος και μονάχος, για…
Παιδική Ζημιά Έμειναν μόνο θραύσματα αιχμηρά, συσκευασμένα σε βελούδο, μ΄ ένα φιόγκο ροζ. Τα χτυπούσες, μ΄ ένα μαχαίρι ρυθμικά, να βγάλουν μουσική. Ας μάτωναν, εσύ τα συγκολλούσες…
Τώρα που οι μέρες μεγαλώνουν Tώρα που οι μέρες μεγαλώνουν, ίσως χωρέσουνε την εκκωφαντική ηχώ από το μισοτελειωμένο παραμύθι που το μονολογείς μουρμουριστά, πάλι και πάλι. Ίσως και να …
Ύστερα από καιρό πολύ, -πόσες δεκαετίες;- και πάλι τον συνάντησες. Έμοιαζε με παιδί κλαμένο που το χαϊδεύεις βιαστικά και το στέλνεις να παίξει, μη σε καθυστερήσει στη δουλειά. …
Τόσες φορές μες στο σκοτάδι το είχε αφηγηθεί στον εαυτό της πολύ αλλαγμένο. Στο τέλος, δεν πέθαινε το κοριτσάκι. Δεν ήταν ορφανό , είχε μητέρα. Το στελνε σε θελήματα και…