Πολύ αργά στο Παρίσι Πολύ αργά έφτασα στο Παρίσι και πολύ μεγάλος, δεν είχα τύχη, ούτε κλήσεις, ούτε κουράγιο, νιώθω ότι θέλω να μείνω όπου είμαι και με βαριά…
Toi et moi Έχω έναν δικό μου κόσμο όπου αυτοκτονώ τακτικά έχω μέρες στο ημερολόγιο με όνομα υπνωτικών έχω σωλήνες εξάτμισης κάτω από το κρεβάτι και επιπλέω (ουσιαστικά έτσι…
Στην ίδια γλώσσα Στην ίδια γλώσσα Κλαίνε όλοι Στην ίδια γλώσσα Γελάνε όλοι Αλλά μόνο στη δική σου γλώσσα Μπορείς τον πόνο να καταπραΰνεις, Και τη χαρά…
Μου είναι όλο και πιο δύσκολο να ξεχωρίσω ανάμεσα στην άνοιξη και τον παράδεισο, τα δάκρυα από τις σταγόνες τις βροχής μεθυστικά, μεθυστικά στροβιλίζονται γύρω μου αυτά που βλέπω…
Δεν σου δίνω πια το χέρι Σου έδωσα το χέρι τελευταία φορά δεν θα νιώσω πια τη ζέστη σου γιατί τα χέρια μας, φοβισμένα δεν θα συναντηθούν ποτέ…
ΕΛΑ, ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΕΙΣ ΜΑΚΡΙΑ Έλα να με πάρεις μακριά· ταξίδεψέ με στη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ω, Κύριέ μου, γλυκέ νυμφίε, μάζεψε τον ειρμό σου τον μαύρο από την κορυφή της…
Κορασίδες της Ρουμανίας (#5) Πήγα στην πόλη σου Και λυπήθηκα Τρία υπαίθρια ταβερνεία και μία κρήνη Κανείς να με πάρει απ’ το χέρι Να μου χαϊδέψει το πρόσωπο…
look back in spleen με κούρασε ο τόσος χειμώνας. Είμαι, όπως είπε κάποιος, μία κνήμη κομμένη από το kill bill. το κορμί μου θα συρθεί έξω από το…
ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ Σχεδιάζεις ένα κίτρινο κύκλο στην άσπρη σελίδα και ο ήλιος επικάθεται πάνω στα χέρια σου. Και δίπλα είναι η σκιά. Και τα χέρια σου αλλάζουν…
Ecce homo Είμαι κι εγώ άνθρωπος· έχω κι εγώ ψυχή, είναι αλήθεια, όσο για επτά ζωές. Ψυχή έχει και ο ραγισμένος τοίχος του σπιτιού, και η μαγνόλια μπροστά στο παράθυρό…
Βραδιάζει ξανά και ξανά στην ήδη διάσημη σοφίτα μου της οδού Aurel Vlaicu αριθμός εξήντα Στη στέγη πράσινες γάτες και κόκκινες γάτες τσουλούν και πέφτουν θεαματικά όρθιες από τις…
