Άννα Πετρίδου: Η διαθήκη
Η διαθήκη Έσπρωξε με δύναμη τη μαύρη, σιδερένια πόρτα και όρμησε σαν θύελλα μέσα στο σκοτάδι. Γύρω οι τάφοι άσπριζαν παγερά μέσα στη σιωπή. Μόνο κάπου κάπου διακρίνονταν κόκκινες…
Η διαθήκη Έσπρωξε με δύναμη τη μαύρη, σιδερένια πόρτα και όρμησε σαν θύελλα μέσα στο σκοτάδι. Γύρω οι τάφοι άσπριζαν παγερά μέσα στη σιωπή. Μόνο κάπου κάπου διακρίνονταν κόκκινες…
Οι άνθρωποι που έχουν διανύσει ένα σημαντικό μέρος του βίου τους μιλάνε πολύ, ακόμη κι όταν μένουν μόνοι ή σωπαίνουν σαν να περιμένουν να ανοίξει μια πόρτα και να βγουν…
Η γιαγιά γύρισε πάλι Η γιαγιά ξαναγύρισε. Ασβεστωμένα κλαδιά τα χέρια της, βελόνες που στάζουν ρετσίνι τα φύλλα της. Είναι το δέντρο, μα τα κολορίζια της δεν ζουν πια…
Το κάρο Αισθανόταν μια τρεμούλα στα πόδια της , άμα τον έβλεπε από μακριά. Όταν την αγκάλιασε πρώτη φορά στο κάρο που μετέφερε το σανό στο σπίτι τους, ένιωσε…
Η βάβω και η όρνιθα Σαν ξημέρωνε, σηκωνόταν πρώτη απ΄ όλους. Στεκόταν μπροστά στον καθρέφτη, κοιταζόταν κι ένιβε με το ΄να χέρι το πρόσωπό της. Η πετσέτα με τη λέξη…
Αλίν Την μέρα που τον είδα πίσω από μια τεράστια τζαμαρία, ένιωσα μέσα μου μια τεράστια έλξη να απλώσω το χέρι μόνο και μόνο ν’ αγγίξω το δέρμα του.…
Ελενάρα, Ελενάκι, Λένα, Λενιώ, ακούει σε όλα τα ονόματα . Μερικές φορές γίνεται Έλενα για πελάτες περιωπής, που έμπαιναν από την πίσω πόρτα, εκεί που δεν υπήρχε φωτάκι μόνο ένας…
Ό αντικαταστάτης γαμπρός βρισκότανε κιόλας μπροστά στην είσοδο της εκκλησίας κρατώντας μια ανθοδέσμη με ροζ ορτανσίες. Μετά από πενήντα λεπτά, ακούστηκαν στον δρόμο γύρω από την εκκλησία κορναρίσματα. Ο αντικαταστάτης…
Απόγευμα Τετάρτης, ώρα του δειλινού Ανασήκωσε τις άκρες από το νυφικό και περπάτησε ως τον μόλο. Πρότεινε το αριστερό χέρι στον βαρκάρη και ακούμπησε την παλάμη της στη δική του…
Έχει ένα κουβαδάκι περασμένο με σκοινί από τη ζώνη του παντελονιού του. Με το΄να χέρι πιάνει το κλαδί με το πόδι πατά το κλαδί εναλλάξ, ώσπου φτάνει στο πιο ψηλό…
Μπροστά πηγαίνουν οι συγγενείς με βήμα αργό. Τέσσερις άντρες με τις παλάμες τους ακουμπούν την κάσα, που στηρίζεται στους ώμους τους. Ακούγεται ένα σύρσιμο από τα βήματα. Με το χέρι…
Είμαι η Φρίντα. Με φωνάζουν κουτσοφρίντα, αλλά τους γράφω! Για την ακρίβεια τους ζωγραφίζω. Στα μπατζάκια μου ό,τι κι ας πούνε... Εγώ, είμαι εγώ! Κι εδώ, δίπλα μου είναι η…