Τι ευχάριστο που ήταν να του κάνει κήρυγμα η γυναίκα που αγαπούσε! Τι ευχάριστο να ταπεινώνεται, να υποβιβάζεται ενώπιόν της! Τι θαυμάσιο που ήταν να του δίδονται ευκαιρίες έξοχες…
Μια μεταφορά του σαιξπηρικού Μακμπέθ από τον Αλεσσάντρο Σέρρα, ένας συνδυασμός δύο διαμετρικά αντίθετων παραδόσεων - της ελισαβετιανής και του πολιτισμού του Νουόρο, παράδοσης της Σαρδηνίας. Τίποτα δεν χάνεται από…
Πρωί στο καμένο σπίτι Στο καμένο σπίτι τρώω πρωινό, καταλαβαίνετε˚ δεν υπάρχει σπίτι, δεν υπάρχει πρωινό , κι όμως εγώ βρίσκομαι ‘δω. Το λιωμένο κουτάλι ξύνει τη λιωμένη…
Δεν υπήρχε πια δρόμος αλλά κόσμος, ένας χώρος και χρόνος καμωμένος σχεδόν από νύχτα και από στάχτες που έπεφταν. Εκείνος περπατούσε προς το βορρά μέσα από τα χαλάσματα και τη…
Στάθηκε στην άκρη του βράχου κι αγνάντεψε τη θάλασσα. Δροσερή την ένιωθε, ρίγησε κι αυτός μαζί με την επιφάνειά της, γαλαζομέλανη, σε κάποια σημεία βαθυπράσινη, τι βάθος να’ χε άραγε…
Αδυναμία γίγαντα μιας φασολιάς που σε ουρανούς ορθώνεται δυνατότερη παρά ποτέ «Ανθρωπινό κρέας μου μυρίζει», γρυλλίζεις. Σπασμωδικά με έξοδο που σβήνει η σήραγγα του στόματός σου δονείται. Τι λαίμαργα…
Κάποιες φορές Κάτι βγήκε μεσ’ απ’ το σκοτάδι. Δεν ήταν κάτι που είχα ξαναδεί. Δεν ήταν ζώο ούτε ανθός, εκτός αν ήταν και τα δυο. Κάτι βγήκε μεσ' απ’…
«Ψηλά, πάνω από το σπίτι που αντίκριζε τους λόφους Τζάρβις, πέρα μακριά, ορθωνόταν ένας πύργος για να κτίζουν φωλιές τα πουλιά της μέρας κι οι κουκουβάγιες να στροβιλίζονται γύρω του…
Η ομορφιά είναι συναίσθημα, από τα πιο δαιμόνια. Είναι ένα παλιό, μισοερειπωμένο κτίριο που το επισκευάζεις διαρκώς και κατάφερες, επιτέλους, να το φέρεις στα ίσια του μια ξεδοντιασμένη γραία που…
Γεμάτη ενθουσιασμό η Λένι έκανε μεταβολή και άρχισε να τρέχει σηκώνοντας τα γόνατα ψηλά για να αποφεύγει τα αγκάθια, ρουφώντας αχόρταγα τις ευωδιές της νοτισμένης γης. Τα χορτάρια άνοιγαν στο…
Όταν είσαι παιδί Όταν είσαι παιδί γαλάζιο πουλί φέρεις πάντα, με περηφάνια, κορώνα, στεφάνι ανεμώνες, στο κεφάλι. Μεγαλώνοντας τρομάζεις, τι πιο φυσικό; Σαν τον Μπουκόβσκι γίνεσαι. Το κρύβεις στην καρδιά…
Την μέρα εκείνη απ’ τους πολλούς τον καθρέφτη αυτόν της φέρανε Ούτε ίχνος σκόνης πάνω του λαμπρός μαζί κι εκείνη μέσα του. Με ευδαιμονία σιγοτραγουδούσε ανοίγοντας καλάθια με φρούτα που…
