Γιώργος Αλεξανδρής: ένα ποίημα
Το τζάμι γυμνό Στο παράθυρο, του ανέμου η οργή απελπισμένη κραυγή, ανήλεη η θυελλώδης βροχή ανάκρουσης φωνή και μία γλυκιάς νοσταλγίας μορφή, ελεύθερη ψυχή, υπέρλαμπρη στην ξαφνική αστραπή, στη λάμψη…
Το τζάμι γυμνό Στο παράθυρο, του ανέμου η οργή απελπισμένη κραυγή, ανήλεη η θυελλώδης βροχή ανάκρουσης φωνή και μία γλυκιάς νοσταλγίας μορφή, ελεύθερη ψυχή, υπέρλαμπρη στην ξαφνική αστραπή, στη λάμψη…
Τούτο το καλοκαίρι, ήταν ο πιο ανυποψίαστος και αθώος ερωτικός μονόλογος. Λιτός απόηχος, του σκεπτικισμού και της προσδοκίας. * Περατάρης σε ανοιχτές στράτες ο ήλιος στέγνωνε τη γη και έχανε ο ουρανός το χρώμα, την…
Η Ερατώ Από του φεγγαριού την κοντινή τη στράτα ως και τις απάνω γειτονιές των άστρων, χοροστάσι στήσανε οι μάγισσες της νύχτας, νεράιδες αγγελόμορφες και νύμφες ασπροφορούσες. Στο ξέφωτο, βγήκαν…
ΟΡΓΙΖΟΜΑΙ Έρχονται στιγμές, που χωρίς προσχήματα και υπεκφυγές, χωρίς αναστολές και δικαιολογίες αντιφατικές, ξεπερνώ τις αυταπάτες μου, τις πλάνες μου τις ωραιοποιημένες περιπλανήσεις μου και φεύγω πέρ’ απ’ τα χαλκευμένα όρια της…
Κύριε, κύριε... Γεμάτοι οι δρόμοι και όλοι τους βιαστικοί στριμωξίδι τ΄απάντημα, διαβάτες περαστικοί, στο ανέκφραστο βλέμμα τα ανερώτητα γιατί, αντίλαλος και σπονδή αντιμιλιάς η σιωπή. Ανείπωτη η αγωνία…
ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΤΑΜΙΑ Άγουρη κι ατίθαση η νιόφερτη άνοιξη, γλιστρούσε τη βιασύνη της στην ακροποταμιά, έριχνε τα μαλλιά της ξέπλεκα στ’ ανυπόταχτα νερά και το φεγγάρι νιο κι αδέσποτο να σκύβει και…
Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ Σε τούτες τις ξέσκεπες και ανώνυμες ημέρες, με τις αντιφάσεις, τους ισχυρισμούς και τις αναδρομές, η σιωπή του καθενός έχει μορφή και χρώμα στο στίγμα της…
Απλωμένο, αιώνια στοιχειό ριζωμένο, το σκοτάδι πυκνό στης εκκλησιάς τα κλίτη, σκεπάζει αγίων μορφές και προσκυνητάρια και κρύβει κεριά και καντήλια σβησμένα . Βαριά λαχτάρα η σιωπή στο Ιερό το Βήμα, παράξενος…
Τον άκουγαν, λόγους πανηγυρικούς να εκφωνεί, αρχαϊκά δόγματα και χρησμούς να ρητορεύει, πρωτάκουστα συνθήματα σύμπνοιας να απαγγέλλει κι αφού του φόρεσαν δάφνινο στεφάνι στα μαλλιά, τον σήκωσαν, τον κρέμασαν στους…
Τούτες οι μέρες της προσμονής και της προσδοκίας, μέρες του λογισμού, της αίσθησης και της μαρτυρίας, να μην είναι κοινές, μονόχρωμες και δασκαλεμένες. Ο καθένας με τις ανταύγειες και τις σκιές…
Στην κλειστή οικογενειοκρατία, αυτόκλητοι πρεσβευτές με κληρονομιά και χρίσμα, ξεφυλλίζουν το μέλλον τους με απαντοχές και προφητείες, βεβαιώνουν το αύριο με σχεδιασμούς και επινοήσεις, προλαβαίνουν ασύμμετρες δοκιμές και σκόπιμες συντάξεις…
Στην κλειστή οικογενειοκρατία, αυτόκλητοι πρεσβευτές με κληρονομιά και χρίσμα, ξεφυλλίζουν το μέλλον τους με απαντοχές και προφητείες, βεβαιώνουν το αύριο με σχεδιασμούς και επινοήσεις, προλαβαίνουν ασύμμετρες δοκιμές και σκόπιμες συντάξεις…