Καίτη Παυλή: ένα ποίημα

 Σε πτήσεις άλλες   Πώς φεύγουν έτσι οι άνθρωποι, πώς χάνονται Σαν τα μοναχικά πουλιά που ενώ ψηλά πετούν Και χαίρεσαι το πέταγμά τους Πορείες κυκλικές μέσα  στο φως Κλείνουν…

0 Comments

Καίτη Παυλή: ένα ποίημα

            Φθινόπωρο   Ας έρθεις  επιτέλους, στάλες δροσιάς να ρίξεις στην  καμένη χαίτη μας.   Ήσυχο φέρε μας, Φθινόπωρο, το φως Χάδι στη θλίψη της ματαίωσης Και σιγανές τις πρώτες…

0 Comments

Καίτη Παυλή: ΑΝΟΙΞΗ;

Σε τόπο άγνωστο τώρα πορεύομαι Τοπίο ηφαιστειακής ερήμωσης στεγνό Γυαλιστερές παπαρούνες και άλλα κόκκινα Υποδύονται Άνοιξη -μα Άνοιξη δεν είναι, καθώς Σιδερένιοι βραχίονες  ξεφυτρώνουν γύρω μου Βρόγχος στο λαιμό  και …

0 Comments

Καίτη Παυλή: Ο Υάκινθος και το κλουβί

  Εδώ και τρεις βδομάδες κατάκλειστο και βουβό το κουρείο. Το προστατευτικό του κιγκλίδωμα κατεβασμένο, το μεταλλικό τραπεζάκι στη γνωστή θέση του απ’έξω και το λευκό κλουβί πάνω στη μαύρη…

0 Comments

Καίτη Παυλή: Επίκληση

Ακούω πάλι τη βοή της πόλης και του πολέμου την αντήχηση Μα εδώ που μπήκα στα στενά δύσκολα την έξοδο θα ’βρω Φιδοσερνάμενος λαβύρινθος με τύλιξε Σκοτάδι με μικρές αναλαμπές…

0 Comments

Καίτη Παυλή: Δεξίωση

Να έρχεσαι καμιά φορά Στην έρημή μου χώρα Στις άδειες και νεκρές μου μέρες. Μη βλέπεις που φορώ Αυτό το ένδυμα Κουρελιασμένο πια απ’ τα δεινά Των περασμένων μου παθών…

0 Comments

Καίτη Παυλή: ένα ποίημα

ΣΤΗΝ ΑΚΤΗ Τ' ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ                                             Στην Αθηνά μου     Το κόκκινο πλοίο που σ’ όλη τη ζωή περίμενες Ποτέ δεν ήρθε να σε πάρει   Τώρα μονάχη σου…

0 Comments