ΑΟΡΑΤΟ ΔΕΙΠΝΟ Απόψε τρώμε με τον αγαπημένο μου φίλο, τον Τζ, σε ερεβώδες εστιατόριο, στην Κολωνία. Στο περίφημο Unsichtbar-bar. Η λέξη σημαίνει αόρατος και το εστιατόριο ξεκίνησε γύρω στο 2000…
Κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού και νιώθω πως είμαι στην ούγια της ζωής μου, με το βάρος του τέρατος που λέγεται χρόνος να ακουμπάει στην πλάτη μου. Αυτό το τέρας…
Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε ένα μικρό κορίτσι που δεν πήγαινε σχολείο γιατί δεν ήθελε να γίνει σαν τον αδελφό της τον ξερόλα. Έτσι καθόταν στο σπίτι και από…
Παλιά, κάθε Πάσχα, αφού τρώγαμε το ψητό αρνί, την επόμενη μέρα, την Δευτέρα της Διακαινησίμου, μου χάριζαν τα τέσσερα κότσια, τους αστράγαλους δηλαδή του ζώου. Κι εγώ τα χαιρόμουν έτσι…
Παρατηρώ την Σμόκυ την γάτα μου, που τώρα που μπαίνει η άνοιξη και γίνεται ο καιρός ευχάριστος, μοιάζει σαν να ξύπνησε από χειμερία νάρκη και είναι όλο κέφι και ενέργεια.…
Όταν ήμουν πολύ μικρή και πηγαίναμε επίσκεψη στο σπίτι της θείας Σταματίας, πριν φτάσουμε στην εξώπορτα έπρεπε να περάσω πάνω από ένα μικρούτσικο αυλάκι. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν κατάφερνα…
