Ζύγισε στην παλάμη του το βότσαλο, ύστερα το χάιδεψε· μα, τι παράξενο του θύμιζε τη ζωή του έτσι, λεία κι ακύμαντη κι αυτή χωρίς προεξοχές και προστριβές χωρίς ανατάσεις και…
I Έτσι κάθε καλοκαίρι, όλο και πιο μασημένοι από το χρόνο μα αναπόσπαστοι. Όλο και πιο βαθιά να θρέφει μες τα σπλάχνα μας το απέριττο, το λιγοστό, το αυτάρκες. …
ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ ουδέν κρυπτόν εκεί – κατάχαμα – τους βρήκαν τεφρωμένους και γύψο χύσαν στα σφιγμένα μέλη να σαρκωθεί ο σπάνιος σπαραγμός τους Ο ένας – είπαν – θα’…
