Σταμάτης Πολενάκης: Ύμνος και θρήνος για την πόλη της Γάζας
Κύριε, ρίξε πάνω μου την τρέλα και τη φωτιά που πέφτει από τον ουρανό. Άφησε να ζήσουν οι θλιμμένες μητέρες των ερειπίων, άφησε να ζήσουν τα άρρωστα νήπια τα σημαδεμένα…
Κύριε, ρίξε πάνω μου την τρέλα και τη φωτιά που πέφτει από τον ουρανό. Άφησε να ζήσουν οι θλιμμένες μητέρες των ερειπίων, άφησε να ζήσουν τα άρρωστα νήπια τα σημαδεμένα…
ΚΑΠΟΤΕ ΗΜΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΓΑΖΑ Ήμουν ένα αγόρι και είχα χάσει τις σχολικές εργασίες μου χαρτιά με αριθμούς και νούμερα γεμάτα μουτζούρες και υπογραμμίσεις, Έψαχνα τα χαρτιά μου περήφανος…
Πάει καιρός που δεν ρωτήθηκε κανείς Ποιος έζησε σ’ αυτά τα σπίτια, ποιος μίλησε για τελευταία φορά, ποιος ξέχασε το σακάκι του μέσα σε τούτα τα δωμάτια…
Αν επιστρέψεις κάποτε στην πόλη της Βόννης κάποια μέρα της άνοιξης κάτω από τον ίσκιο της καστανιάς σκέψου τη ραχιτική Μαργκαρέτε που διαλύθηκε μέσα σε μαύρες στήλες καπνού/ τον Γιοχάννες Μπραμς…