Δια πυρός και σιδήρου Ο ήλιος, ταγμένος στην ίδια θητεία είχε προβάλλει κατακόκκινος από τις απέναντι ακτές. Το είδωλο του γλιστρούσε μαλακά στη θάλασσα, ώρα που οι σκιές γίνονται…
Εγώ, η νύφη που … Είχε διανύσει αρκετά χιλιόμετρα το υπεραστικό λεωφορείο, Γιάννενα – Κόνιτσα, μα εκείνη ήταν σίγουρη πως πήγαινε στην Ηγουμενίτσα. Εκεί θα περίμενε ο σύντροφός της,…
«Είναι μεγάλο έξοδο μια ραπτομηχανή κι αν δεν μάθεις γρήγορα, να ξέρεις θα την πουλήσω κι εσύ θα πας παραδουλεύτρα όπου βρεθεί» έτσι είχε προειδοποιήσει η Ανεζίνα, την ανιψιά…
Αύριο, λέξεις στην παλιά βαλίτσα Φθινόπωρο ήταν, αρκετές δεκαετίες πίσω. Έβρεχε. Το νοτισμένο χώμα είχε πάρει να μυρίζει πεύκο και κάπου μακριά προς το δάσος ένα μόνο κομμάτι ουρανού…
Η προσφυγιά της νύφης Άνθιζαν κυκλάμινα κάτω από τις παχιές στρώσεις των φύλλων και οι παλιοί καημοί στο χείλος του γκρεμού μιας ξεθωριασμένης θύμησης στη μακριά απλή φούστα του…
Λασίθι, ένα βαθύ, χτιστό πηγάδι ο τόπος, μα δεν είναι μόνο αυτό, είναι και μια μεγάλη νερομάνα στο πιο ψηλό δώμα της Κρήτης. Οροσειρές και λόφοι σε κύκλιο χορό, να…
