(Βρισκόμαστε στην κουζίνα μιας μικρής μονοκατοικίας σε επαρχιακή πόλη. Απέναντι ο νεροχύτης, αριστερά το ψυγείο και δεξιά η ηλεκτρική κουζίνα. Από πάνω ένα μικρό παράθυρο χωρίς κουρτίνες όπου φαίνεται ένα οπωροφόρο δέντρο, πορτοκαλιά. Πάνω από το νεροχύτη έχει ντουλάπια καθώς και κάτω. Αριστερά του ψυγείου μια μικρή ξύλινη πόρτα οδηγεί σε μικρή αυλή. Στο μπροστινό μέρος της σκηνής βλέπουμε ένα απλό ξύλινο τραπέζι με δύο ξύλινες καρέκλες με ψάθα στο οριζόντιο μέρος του καθίσματος. Ένας άντρας, ο Θεόφιλος βηματίζει στο κενό ανάμεσα στο νεροχύτη και στο τραπέζι. Κοιτάει το ρολόι του)
ΘΕΟΦΙΛΟΣ:Άργησε πάλι. Γιατί μου το κάνει συνέχεια αυτό; Αφού ξέρει ότι ανησυχώ.(Προχωράει στο παράθυρο και κοιτάζει έξω). Μπα, δεν βλέπω να έρχεται. Τόση αργοπορία δεν την έχει ξανακάνει. Θα πέσει άγριος τσακωμός μόλις έλθει, δεν μου αρέσει που με κοροϊδεύει και δεν με λογαριάζει.
(Κοιτάζει πάλι το ρολόι του κι ας έχουν περάσει μόλις δύο λεπτά. Είναι έκδηλη η αγωνία του. Προχωράει τώρα προς την πόρτα και πριν προλάβει να την ανοίξει ο ίδιος, η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα μια γάτα σε κανελί χρώματα, με μια φουντωτή ουρά)
ΘΕΟΦΙΛΟΣ: (εκνευρισμένος) Πού γύριζες πάλι ατιμούλα μου; Όλο και χειροτερεύει η συμπεριφορά σου απέναντί μου (πλησιάζει και την χαϊδεύει)
ΓΑΤΑ: (με αυτοπεποίθηση αλλά κοιτώντας τον στα μάτια) Άντε πάλι αυτός ο εγωισμός σου. Μπορεί να είσαι το αφεντικό μου, αλλά εγώ είμαι ανεξάρτητη. Αν δεν σ’ αρέσω έτσι, να σηκωθώ να φύγω και δεν θα με ξαναδείς
ΘΕΟΦΙΛΟΣ: (πιο μαλακά) Όπα, όπα… είπαμε χρυσή μου δεν σου βάζω και το μαχαίρι στο λαιμό, αλλά να…
ΓΑΤΑ: (τον διακόπτει και φεύγει από κοντά του) Έτσι σε θέλω, αφεντικό. Αφού πάντα γυρίζω σε σένα. Τι σου συμβαίνει; Κάτι έχεις και με χρειάστηκες.
(Βηματίζει ο Θεόφιλος και φαίνεται σκεφτικός)
ΘΕΟΦΙΛΟΣ: Πάντα με καταλαβαίνεις εσύ. Να… μου λείπουν αυτές οι όμορφες συζητήσεις που κάναμε το καλοκαίρι στην αυλή κάτω από την πορτοκαλιά. Τώρα χειμώνιασε, μπήκαμε μέσα κι εσύ αλητεύεις έξω, ενώ εγώ είμαι μοναχός μου και…
ΓΑΤΑ: (τον διακόπτει) Έχω και τις φίλες μου κουμπάρε…
ΘΕΟΦΙΛΟΣ: (την διακόπτει) Γιατί δεν λες τους φίλους σου καλύτερα;
ΓΑΤΑ: Ναι, και τους φίλους μου
ΘΕΟΦΙΛΟΣ: Και τι λέτε; τι κουβεντιάζετε;
ΓΑΤΑ: Λέμε ότι εσείς οι άνθρωποι είστε πολύ εγωιστές, μόνο τον εαυτό σας σκέφτεστε. Ο καθένας από σας θεωρεί ότι ο κόσμος είναι μόνο δικός του κι αυτός είναι το κέντρο.
(Ο Θεόφιλος πηγαίνει προς το παράθυρο, κοιτάζει έξω)
ΘΕΟΦΙΛΟΣ: Έχεις κι ένα δίκιο. Και πώς το εξηγείς;
ΓΑΤΑ:Ο δικός μας εγωισμός κρατάει μέχρι να δούμε πώς εξελίσσεται η κάθε αντιπαράθεση που έχουμε. Εύκολα αποδεχόμαστε την υπεροχή του άλλου και αποσυρόμαστε. Κάνουμε μάχες για να διεκδικήσουμε το φαγητό, το ταίρι κι όλα αυτά. Σφαζόμαστε αλλά μόλις δούμε ότι ο άλλος έχει περισσότερες δυνατότητες αποσυρόμαστε και τέλος. Εσείς οι άνθρωποι κρατάτε κακίες.
(Η γάτα όλη αυτή την ώρα κάθεται σε ένα φαρδύ σκαμνί με ένα μεγάλο μαλακό μαξιλάρι και πότε πότε καθαρίζεται)
ΘΕΟΦΙΛΟΣ: Και δηλαδή, εσύ, ας πούμε ότι γουστάρεις ένα γάτο αλλά αυτός θέλει την φίλη σου. Τι θα κάνεις; Δεν θα διεκδικήσεις;
ΓΑΤΑ: Βέβαια θα διεκδικήσω. Θα πάω κοντά του, θα του γλείψω το κεφάλι να του δείξω την αγάπη μου, αλλά αν αυτός με διώχνει συνέχεια και πάει με την κολλητή μου, τι να γίνει. Ας πάει μ’ αυτήν κι εγώ θα είμαι πάλι η κολλητή της.
ΘΕΟΦΙΛΟΣ:Δεν ζηλεύεις;
ΓΑΤΑ:Ζηλεύω όταν τρως κάτι καλό και δεν μου δίνεις, ή όταν εσύ χαϊδεύεις άλλα γατιά και σε βλέπω. Δεν ζηλεύω όταν η φιλενάδα μου πάει μ’ αυτόν που είμαι ερωτευμένη.
ΘΕΟΦΙΛΟΣ:Εντυπωσιακό… Και για πες μου, τι σε ενοχλεί σε μας τους ανθρώπους.
(Επιστρέφει από το παράθυρο και κάθεται στη μία καρέκλα κοιτώντας την γάτα καθώς συζητάνε)
ΓΑΤΑ: Με ενοχλεί που πολλοί μας κυνηγάνε, μας θεωρούν αρνητικά όντα, ότι είμαστε συνεργάτες μαγισσών κι όποια καλή γυναίκα μας ταΐζει την λέτε “η τρελή που ταΐζει τα γατιά”. Αλλά ας τ’ αφήσουμε αυτά. Εσύ κάτι άλλο με ήθελες, δεν με ξεγελάς.
ΘΕΟΦΙΛΟΣ:Ναι, έχεις πάντα ένα τρόπο να με νιώθεις. Έχω κάποιες απορίες για το πώς σκεφτόσαστε κάποια πράγματα.
ΓΑΤΑ: Όπως;
ΘΕΟΦΙΛΟΣ: Να, τι είναι η αγάπη για σας;
ΓΑΤΑ: Είναι διαφορετική η αγάπη η δική μας από την δική σας. Εσείς αγαπάτε κτητικά. Εμείς απλά αγαπάμε.
ΘΕΟΦΙΛΟΣ: Και δεν θέλετε να είστε με αυτόν που αγαπάτε;
ΓΑΤΑ: Φυσικά, γι’ αυτό είμαι εδώ μαζί σου. Σε αγαπώ αλλά δεν σε εξουσιάζω. Εσύ με αγαπάς και με εξουσιάζεις. Αυτή είναι η διαφορά.
ΘΕΟΦΙΛΟΣ: Δεν σε εξουσιάζω, το λες κάπως προσβλητικά αυτό.
ΓΑΤΑ: Καθόλου. Θυμήσου πώς μου μίλησες όταν μπήκα μέσα στο σπίτι. Αφού είδες ότι ήρθα πίσω σε σένα, δεν χρειαζόταν η ανάκριση.
ΘΕΟΦΙΛΟΣ: Με αποστόμωσες τώρα. Ζητώ συγγνώμη αν το ένιωσες έτσι. Φοβόμουν μην έπαθες κάτι…
ΓΑΤΑ: (τον διακόπτει) Αν φοβόσουν μην έπαθα κάτι, κάπως αλλιώς θα έπρεπε να αντιδράσεις…
ΘΕΟΦΙΛΟΣ: Έχεις δίκιο. Δεν θα το ξανακάνω. Κάτι άλλο τώρα…(διστάζει) δεν ξέρω πώς να σου το πω, αλλά να… με προβληματίζει η γενναία αποδοχή σας του επερχόμενου θανάτου. Ξέρω ότι φεύγετε και θέλετε να πεθάνετε μόνοι σας.
ΓΑΤΑ: Δύσκολο για σας τους ανθρώπους αυτό να το καταλάβετε.
ΘΕΟΦΙΛΟΣ: Εμείς θέλουμε να είμαστε κοντά στους αγαπημένους μας τις τελευταίες μας ώρες.
ΓΑΤΑ: Ναι, γιατί δεν είστε ανεξάρτητοι όπως εμείς. Δεν δενόμαστε με κάποιους δεσμούς μεταξύ μας. Ούτε παιδιά θυμόμαστε, ούτε γονείς, ούτε αδέλφια.
ΘΕΟΦΙΛΟΣ: Ναι, αυτό είναι γεγονός
ΓΑΤΑ: Εμείς, θέλουμε τον μοναχικό θάνατο. Ξεκινάει από πολύ παλιά αυτό. Όταν είμαστε αδύναμοι, γινόμαστε λεία για άλλα ζώα κι έτσι κρυβόμαστε για να πεθάνουμε ήσυχα κι όχι στα δόντια κάποιου θηρίου. Κι αυτό το ένστικτο υπάρχει μέχρι σήμερα.
ΘΕΟΦΙΛΟΣ: Και δεν φοβάστε;
ΓΑΤΑ: Ο θάνατος έρχεται για όλους. Τον αποδεχόμαστε και ξέρουμε ότι κάθε μάχη μαζί του είναι άνιση και μάταιη.
ΘΕΟΦΙΛΟΣ: Δεν θέλετε παράταση της ζωής;
ΓΑΤΑ: Τι να την κάνουμε την παράταση αν είμαστε άρρωστοι, γέροι και καταδικασμένοι; Εσείς που θέλετε παράταση ζωής, την αφαιρείτε νωρίτερα με τους πολέμους και τους φόνους που κάνετε. Φαίνεται ότι υπάρχετε για να σκοτώνετε.
ΘΕΟΦΙΛΟΣ: Μήπως υπερβάλλεις;
ΓΑΤΑ: Καθόλου. Αν καταργήσετε τον πόλεμο και τον φόνο θα πάψετε να υπάρχετε.
ΘΕΟΦΙΛΟΣ: Κάπου κάνεις λάθος, νομίζω. Ο πόλεμος και οι φόνοι μας αφανίζουνμ συμφωνώ. Για αυτό έχουμε ιδανικά που πιστεύουμε και ακολουθούμε.
ΓΑΤΑ: Και κρυβόσαστε πίσω από αυτά τα ιδανικά για να σκοτώνεστε μεταξύ σας. Γιατί στην ουσία ποτέ δεν τα πιστέψατε. Εμείς δεν τσακωνόμαστε για να αφαιρέσουμε την ζωή ο ένας του άλλου. Σου είπα και πιο πάνω ότι όταν καταλαβαίνουμε την υπεροχή του άλλου απέναντί μας, αποσυρόμαστε. Έτσι και με τον θάνατο. Είναι πάνω από μας. Είμαστε χαμένοι.
ΘΕΟΦΙΛΟΣ: Σας θαυμάζω για την ηρεμία και καρτερικότητά σας.
ΓΑΤΑ: Όπως η ζωή έτσι κι ο θάνατος είναι φίλος μας, όχι εχθρός. (με αποφασιστικότητα). Έλα τώρα άνθρωπε, βάλε μου κάτι να φάω γιατί δεν θέλω να πεθάνω από πείνα κι αυτή η κουβέντα μου έφερε λιγούρα.
