Από το Νεπάλ στην Ελλάδα «Πότε ένας ξένος γίνεται δικός σου;» Στην περιπέτεια επάνω του ταξιδιού, κάθε φυγή μοιάζει επιστροφή στο οικείο. Και το ξένο εξημερώνεται κι αυτό. Είναι…
Ο Ποιητής πάντα Ποιητής είναι, ανεξάρτητα από τη μορφή που διαλέγει να εκφραστεί. Η ουσία είναι ούτως ή άλλως ενιαία. Το Όντως ον εμ-πνέει όλες τις «Εγώ Ειμί» Παρουσίες… Περί…
Χίλια δέρματα άλλαξα για να σε βρω και άλλα τόσα για να βρω τον εαυτό μου. Τόσα πολλά που ξέχασα ποιο ήταν το δικό μου και τώρα σου μιλώ γυμνός.…
ΣΤΟΝ ΣΧΟΙΝΟΒΑΤΗ ο αφηγητής συναντά στην εξοχή έναν άνθρωπο με κεφάλι αλόγου. Μια φιλία γεννιέται ανάμεσά τους. Κατά τις συχνές συναντήσεις τους λαμβάνουν χώρα συζητήσεις οι οποίες θυμίζουν τους πλατωνικούς…
Στα εννέα διηγήματα του τόμου ο Χάρντυ μάς παίρνει από το χέρι και μας ταξιδεύει στην επαρχία της βικτωριανής Αγγλίας, χρωματίζοντας τις διηγήσεις του πότε με χιούμορ, πότε με λυρισμό,…
Πόσο «ζωντανή» θα πρέπει να είναι μια αναπαράσταση σ’ ένα έργο τέχνης; Πόσο πιστά θα πρέπει ν’ αποδίδει ο ζωγράφος τη φύση και ποιους κινδύνους μπορεί ν’ αντιμετωπίσει; Ο Γκόγκολ,…
Ο Βικέντιος βαν Γκογκ –ένας εξαίρετος ζωγράφος, ένας φλογερός εραστής, ένας άνθρωπος που τον νόμιζαν για τρελό– μας αποκαλύπτεται μέσα από τη θαυμάσια πένα τού Irving Stone. Στην κλασική αυτή…
Του Νάσου Βαγενά Τα πράγματα είναι όπως τα γνώρισες. Λίγο χειρότερα ίσως, γιατί ο άνθρωπος συνηθίζει τις συφορές. Η συφορά είναι ένα σκληρό προσκεφάλι όπου πλαγιάζω και δε…
-Γυρεύω τον παλιό μου κήπο. …………………………………………… ώρα πολλή λαχανιασμένος. Γ. Σεφέρη. Ο γυρισμός του ξενιτεμένου (απόσπασμα) Γυρεύω τον παλιό μου κήπο τα δέντρα μου΄ρχονται ως τη μέση κι…
Απόγευμα Τετάρτης, ώρα του δειλινού Ανασήκωσε τις άκρες από το νυφικό και περπάτησε ως τον μόλο. Πρότεινε το αριστερό χέρι στον βαρκάρη και ακούμπησε την παλάμη της στη δική του…
Απλωμένο, αιώνια στοιχειό ριζωμένο, το σκοτάδι πυκνό στης εκκλησιάς τα κλίτη, σκεπάζει αγίων μορφές και προσκυνητάρια και κρύβει κεριά και καντήλια σβησμένα . Βαριά λαχτάρα η σιωπή στο Ιερό το Βήμα, παράξενος…
Καλέ μου Άγγελε απoλησμoνήθηκες σε τόπους γαλανούς. Α! να έσκιζες τον ουρανό και να κατέβαινες η φλογερή μορφή Σου αγάπης Πρόσωπο. Τα υγρά Σου χείλη παρηγορούν την κραυγή του…
