Η λεπτή αποχρώσα που ξεχωρίζει την Ποίηση απ' την Οίηση είναι το Π της Πανσελήνου Του Παντός του Πάθους, των Παθών, του Πένθους ίσως και του Παράδεισου

Εγώ, που από ανεπίγνωστη πίνω πηγή             Εγώ, που κυνηγώ το άγνωστο πραγματικό             Εγώ, που με το μέλος και τη σάρκα την παλλόμενη                                       των                                             λέξεων                                                        υπάρχω…

Να τρυπάς με μια καρφίτσα τις λέξεις στην καρδιά τους, ύστερα να τις λες μία-μία αργά-αργά μέχρι να ματώνουν τα χείλη σου απ’ το φυλακισμένο αίμα. Δεν έχεις άλλη επιλογή.

Τεντ Χιουζ: Η αλεπουδένια σκέψη - Μετάφραση: Δήμητρα Σταυρίδου Φαντάζομαι ετούτη τη στιγμή μεσάνυχτα στο δάσος: υπάρχει κάτι άλλο ζωντανό δίπλα στη μοναξιά του ρολογιού και στην κενή σελίδα όπου…

  Ποίηση είναι   Δρόμος βαθύς, στις πέτρες ανάμεσα, σκαμμένος από το σούρτα-φέρτα της ζωής σου.       Λοξή ματιά που θα σου κάνει τη χάρη μόνο κατάματα αν…

Μάρτη μου πενταγιόματε* Με τις ονομασιές σου όλες ποιητικά δεν σε καλωσορίζω Μπας και δεν είν’ πολιτικά ορθές Κι αρχίσω να τσιρίζω αν φύγουν οι αναγνώστες Είναι που κουράστηκα πλέον…

Σύλληψη του ασύλληπτου, η μάταιη  Με άγριο  Το κάλεσμα του άλλου κυνηγού στα σωθικά, Δόλωμα, πείνα, θήραμα Δόκανο εγώ  Τι αντικρίζω τώρα, τι με κοίταξε, Τι με κατέχει, τι παλεύω;…