Γιάννης Κολοκοτρώνης: Εμπειρίες Προσομοίωσης από τον Αλέξανδρο Μουστάκα

Ο Αλέξανδρος Μουστάκας, είναι ένας σύγχρονος ζωγράφος του ψηφιακού μεταμοντέρνου νεοκλασικισμού (post-modern neoclassicism). Οι ζωγραφιές του είναι στοχαστικές, εμφορούμενες από μια αίσθηση απόκοσμης ηρεμίας, ενδοσκόπησης και εύθραυστης ισορροπίας. Ενσωματώνοντας συχνά…

0 Comments

Γιάννης Κολοκοτρώνης: Η Αισθαντική Ζωγραφική του Αχιλλέα Αϊβάζογλου

Η συνάντησή μας στο εργαστήρι του Αχιλλέα Αϊβάζογλου, πραγματοποιήθηκε μια Τετάρτη, λίγο πριν βγει ο Οκτώβρης του 2024. Σ’ ένα εξοχικό στη Ραφήνα, που το έχει μετατρέψει σε εργαστήρι την…

0 Comments

Γιούλη Ζαχαρίου: Το Διπλανό Δωμάτιο (The Room Next Door ) 2024 σκηνοθεσία Pedro Almodovar

Ο λάτρης των ταινιών του Ισπανού σκηνοθέτη ξαναβρίσκει στην τελευταία του ταινία - που αποτελεί προσαρμογή του μυθιστορήματος της Sigrid Nunez ‘’What Are You Going Through’’ και συνεχίζει την ‘’ώριμη’’…

0 Comments

Κωνσταντίνος Μπούρας:  Πάντα επίκαιρη και επιδραστική η «Φθινοπωρινή Ιστορία» του Α. Αρμπούζωφ σε σκηνοθεσία Βάνας Πεφάνη, με την Πέμη Ζούνη και τον Σταύρο Ζαλμά στο Θέατρο «Αλέκος Αλεξανδράκης» (πρώην «Ριάλτο») στην Κυψέλη.

Υπάρχουν ιστορίες «παντός καιρού» και αφηγήσεις που μας συναρπάζουν πάντα, γιατί άπτονται των βαθέων ψυχικών ρευμάτων που αλώνουν το Συλλογικό αλλά και κάθε Ατομικό Υποσυνείδητο. Τα θέματα σχέσεων δεν τελειώνουν…

0 Comments

Κωνσταντίνος Μπούρας: «Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΛΟΧΑΓΟΥ» του Α.Σ. Πούσκιν σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ασπιώτη, στο Σύγχρονο Θέατρο.

Ποτέ δεν φανταζόμουνα πως θα βλέπαμε όλον τον Πούσκιν σε δύο περίπου ώρες, ατόφιο, εκσυγχρονισμένο, επίκαιρο, αθάνατο, απαράμιλλο, συγκινητικό σε μια «μπρεχτικού τύπου» παράσταση, όπου χωρίς αποστασιοποίηση τονίζεται επαρκώς, επαρκέστατα…

0 Comments

Δρ. Κοσμάς Κοψάρης:  Close, σε σκηνοθεσία Λούκας Ντοντ.

Η μετάβαση από τον παράδεισο της ουτοπίας, από την αχρονικότητα της εφηβείας στον κυνικό ρεαλισμό της ενηλικίωσης, όταν κανείς αισθάνεται ότι αντιβαίνει νόρμες και στερεότυπα. Με πυξίδα αυτόν τον πυρήνα,…

0 Comments

Ελισσαίος Βγενόπουλος: Black Dog του Γκουάν Χου – Ο εξωραϊσμός της κενότητας

Κάποιες φορές και υπό δύσκολες συνθήκες οι άνθρωποι χάνουμε τον εαυτό μας και τότε στόχος και έγνοια μας δεν πρέπει να είναι να βρούμε τα συντρίμμια του,  αλλά να τον…

0 Comments

Γιάννης Κολοκοτρώνης: Σχόλιο στη συγκριτική «Ασχήμια» της Μύρτιδος με το διαχρονικό «Κάλλος» της Αρχαίας Ελληνικής Γλυπτικής[1]

Η Αυγή και η Μύρτις αντιπροσωπεύουν την κοινωνική εκδοχή της Αρχαιότητας, το αθέατο κομμάτι της ιστορίας. Στεκόμαστε με δέος μπροστά στα θαύματα της αρχαίας τέχνης λαχταρώντας να γνωρίζαμε την καθημερινότητα…

0 Comments

Κωνσταντίνος Μπούρας: «Το Ταγκαλάκι» στο Θέατρο Arroyo, όπου ο παρ-οξύτονος Ντίνος Χριστιανόπουλος ξαναζωντανεύει επί σκηνής… χάρη στον Αντώνη Μποσκοΐτη που του είχε πάρει συνέντευξη.

Για όλους εμάς που τον είχαμε γνωρίσει από κοντά και ζήσαμε τις εύστοχες (παιδικού τύπου) κακιούλες του, επαληθεύουμε διαρκώς (ακόμα και τώρα, μετά την αποδημία του) ότι «η γλώσσα κόκκαλα…

0 Comments

Γιάννης Κολοκοτρώνης: Ένα Κείμενο του Αστέριου Τόρη και μια Ανάλυση (ΙΙ) Η Τέχνη σαν μηχανισμός παραγωγής του παρόντος. Δοκίμιο ελεύθερης πτήσης

Τι είναι αυτό που μπορεί να διαπεράσει την επίπεδη επιφάνεια και να εκτονώσει πολυεπίπεδα την αίσθηση προς τον θεατή. Δεν μπορεί να αφορά τον καλλιτέχνη αλλά ούτε και τον θεατή.…

0 Comments

Γιάννης Κολοκοτρώνης, Η Συνειδητότητα της Γαλήνης του Άλκη Αστρά (1930 – 2024)

Συνάντησα τον Άλκη Αστρά το 2000, όταν ήταν σχεδόν εβδομήντα ετών, κατά την παραμονή του στην Ελλάδα. Μια οστεωμένη, ασκητική μορφή με βαθιές χαρακιές του χρόνου στο μέτωπο. Αεικίνητος, ευλύγιστος,…

0 Comments

Κωνσταντίνος Μπούρας:  Η «Περσεφόνη» του Γιάννη Ρίτσου σε σκηνοθεσία Άσπας Τομπούλη, στο Θέατρο Φούρνος.

Αξιοβράβευτη η επίμονη, συστηματική καλαίσθητη θεατράνθρωπος Άσπα Τομπούλη για αυτό το σκηνοθετικό της επίτευγμα που χαρίζει προοπτικόν βάθος και χαρά της ζωής σε αυτό το μάλλον στατικό μονο-εικονικό αφήγημα, λατρεία…

0 Comments