Κωστής Ζ. Καπελώνης: Σκηνοθεσίες ή Σκηνοβασίες

Στην πρώτη μας  συνεργασία με τον Νίκο Αλεξίου, όταν τον ρώτησα «τι είδες από την ανάγνωση του έργου», μου απάντησε «Άσφαλτο!» Το  έργο ήταν ένα κοινωνικό, πολιτικό έργο, με πολλά…

0 Comments

Ανθούλα Δανιήλ: Βίνσεντ Βαν Γκογκ / Το βαλς των δέντρων και του ουρανού

Η παράσταση  στο Θέατρο  Γκλόρια,  από τον θίασο της Ελένη Ερήμου, σε σκηνοθεσία του Michael Seibel, με τους:  Δημήτρη Καλαντζή (Βαν Γκογκ), Αντώνη Ραμπαούνη (Γκασέ), Γιάννη Μπόγρη  (Τεό), την  Ελένη…

0 Comments

Νατάσα Αβούρη: Bibart – Η Μεσογειακή Μπιενάλε

Bibart: Η Μεσογειακή Μπιενάλε με άρωμα Ιταλίας Παρατηρώντας γι’ ακόμα μια φορά τις εικαστικές εξελίξεις εντός και εκτός της χώρας, συνειδητοποιεί κανείς ότι η Τέχνη πλέον έχει γίνει, για το…

0 Comments

Γιούλη Ζαχαρίου:  Κορεέντα την εποχή της… παγοσμιοποίησης

"Κλέφτες καταστημάτων"  του Hirokazu Koreeda   (2018) Η πίσω όψη, η άναρχη, η εκτός πλαισίου, λούμπεν όψη μιας αυστηρά δομημένης, αξιοθαύμαστα παραγωγικής, πρωτοπόρα ανεπτυγμένης κοινωνίας, της ιαπωνικής – και όχι μόνο…

0 Comments

Κωστής Ζ. Καπελώνης: Η αποδοχή του εαυτού από τον ηθοποιό.

Το θέατρο είναι μια πινακοθήκη αισθημάτων και σωμάτων. Ρόλων και Ηθοποιών. Τα αισθήματα των ρόλων εκφράζει επεξεργασμένα ο ηθοποιός. Τα σώματα είναι των ηθοποιών και συμβολίζουν τα σώματα των ρόλων,…

0 Comments

View master 3. Φρίντα Κάλο-Ντιέγκο Ριβέρα, ένας θυελλώδης έρωτας. Μια συζήτηση ανάμεσα στη Νόρα Βιγιόν και τον Τσαρλς Γιομπλόνσκι.

Στο καφέ Heroina dolorosa, στην πόλη του Μεξικού Ο Τσαρλς έχει φθάσει νωρίς, αφού πρώτα επισκέφθηκε για πολλοστή φορά το Casa Azul, το θρυλικό μπλε και ροζ σπίτι του ζεύγους…

3 Comments

Γιούλη Ζαχαρίου: Είδος υπό εξαφάνιση…. ‘’Περίπτωση Συνείδησης’’  του Βαχίντ Τζαλιλβάντ, Ιράν 2018

Σήμερα μοιάζει αφελές, σχεδόν εκτός τόπου και χρόνου. Σε κάποιο μέλλον όχι και τόσο μακρινό  πολύ φοβάμαι ότι θα θεωρείται επικίνδυνο και -  γιατί όχι - απαγορευμένο, εκτός νόμου… Αναφέρομαι…

1 Comment

Ανθούλα Δανιήλ : Bernando Bertolucci,  Οι ονειροπόλοι -Τhe dreamers (Με μια μικρή αναδρομή στον κόσμο του Bertolucci)

Οι ονειροπόλοι -Τhe dreamers- είναι ταινία του 2003. Γεννήθηκε μετά από 20, και βάλε, χρόνια από την μεγάλη τοιχογραφία της νεότερης  ιταλικής ιστορίας, το 1900. Η παρακμή της γαιοκτητικής τάξης,…

0 Comments

Γιούλη Ζαχαρίου, Θεατής με πολυεστιακά:  Ο ψυχρός πόλεμος του έρωτα  

Ψυχρός πόλεμος, του Πάβελ Παβλικόφσκι, 2018 Σε πρώτο πλάνο η ιστορία μιας μοιραίας ερωτικής σχέσης και στο βάθος η μεγάλη Ιστορία, που κινεί άμεσα ή έμμεσα τα νήματα της ανθρώπινης…

0 Comments

Κωστής Ζ. Καπελώνης: Πολιτική (;) για το Θέατρο (;)

Δεν έχω συναντήσει κανένα πολιτικό πρόσωπο, που να ομολογεί δημοσίως, ότι δεν ενδιαφέρεται για τον Πολιτισμό. Έχω συναντήσει πολύ λίγα πολιτικά πρόσωπα, που -με έργα και όχι στα λόγια- ενδιαφέρονται…

0 Comments

Γιούλη Ζαχαρίου, Θεατής με πολυεστιακά:  Τα παιδιά του ‘’τελευταίου θρανίου’’

‘’Το Ατελιέ’’   του Λοράν Καντέ    2017 Τους θυμήθηκα έντονα βγαίνοντας από την προβολή. Μου ήρθαν ένας ένας στο νου, κι ας έχω ξεχάσει ονόματα και χρονολογίες. Ήταν όλοι μαθητές μου,…

0 Comments