Φάνης Κωστόπουλος: Μπέρτολτ  Μπρεχτ ( 1898-1956 )   Οι καινοτομίες του στο θέατρο και η επαναστατική του στάση στη ζωή.     

                      Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες !                                        Μπερτόλτ  Μπρεχτ   Γαλιλαίος.        Είναι αλήθεια ότι οι απόψεις του Μπρεχτ για το θέατρο προκαλούν συχνά…

0 Comments

Κωνσταντίνος Χουλιούμης: Δημοκρατία και Πολιτισμός                                     

Η ανάπτυξη του πολιτισμού στον Ελληνικό χώρο κατά τον 7ο – 4ο αιώνα, αποτελεί ακόμα και σήμερα ένα μυστήριο. Πρόκειται για ένα τεράστιο άλμα που τα παράγωγά του θα καθορίσουν…

0 Comments

Βάλτερ Πούχνερ: Kοινές εκφάνσεις λαϊκών δρωμένων και λαϊκού θεάτρου Eλλάδας, Bουλγαρίας και Tουρκίας

H Θράκη, μαζί με τη Bόρεια και Aνατολική Θράκη, που καλύπτει σήμερα το χώρο της Bορειοανατολικής Eλλάδας, της Nοτιοανατολικής Bουλγαρίας και της λεγόμενης Eυρωπαϊκής Tουρκίας, και η Aνατολική Mακεδονία, ανατολικά…

0 Comments

Γιάννης Κολοκοτρώνης, Η Συνειδητότητα της Γαλήνης του Άλκη Αστρά (1930 – 2024)

Συνάντησα τον Άλκη Αστρά το 2000, όταν ήταν σχεδόν εβδομήντα ετών, κατά την παραμονή του στην Ελλάδα. Μια οστεωμένη, ασκητική μορφή με βαθιές χαρακιές του χρόνου στο μέτωπο. Αεικίνητος, ευλύγιστος,…

0 Comments

Κωνσταντίνος Μπούρας:  Η «Περσεφόνη» του Γιάννη Ρίτσου σε σκηνοθεσία Άσπας Τομπούλη, στο Θέατρο Φούρνος.

Αξιοβράβευτη η επίμονη, συστηματική καλαίσθητη θεατράνθρωπος Άσπα Τομπούλη για αυτό το σκηνοθετικό της επίτευγμα που χαρίζει προοπτικόν βάθος και χαρά της ζωής σε αυτό το μάλλον στατικό μονο-εικονικό αφήγημα, λατρεία…

0 Comments

Κώστας Ξ. Γιαννόπουλος: Σώμερσετ Μωμ, ένας ρεαλιστής σε μια θάλασσα μοντερνισμού

Ο κόσμος διάβαζε τα βιβλία του. Ήταν εξαιρετικά δημοφιλής συγγραφέας, αλλά οι κριτικοί αρνιόντουσαν να αναγνωρίσουν τη συγγραφική του αξία. Έτσι έμεινε χωρίς τον ‘έπαινο των σοφιστών’. Αυτό συνέβηκε γιατί…

0 Comments

Δημήτρης Γαβαλάς: Η Εξαίσια Μεταφορά του ‘Συλλογικού Ασυνείδητου’ ως ‘Κοσμικού Υπολογιστή’

«Σε μια σύγχρονη Μεταφορά, μπορούμε να θεωρήσουμε το συλλογικό ασυνείδητο, δηλαδή το ψυχο-φυσικό πλαίσιο των ψυχο-νοητικών μοντέλων συμπεριφοράς, ως κοσμικό υπολογιστή. Οι νόες μας είναι υποδιευθύνσεις της κεντρικής διεύθυνσης. Αν…

0 Comments

Ανθούλα Δανιήλ:   ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ (3 Νοεμβρίου 1911-18 Μαρτίου 1996)  

«Η πρώτη αλήθεια είναι ο θάνατος.  Απομένει να μάθουμε ποια είναι η τελευταία»   Με αυτή τη φράση αρχίζει στα Ανοιχτά Χαρτιά, το κεφάλαιο «Πρώτα-Πρώτα» Ζ΄, σ. 39,  και λίγο…

0 Comments

Δημήτρης Γαβαλάς: Ο Σεφέρης για το ‘Άνθρωπος και Μηχανές” – και ο Μετα-ανθρωπισμός

«Το πρόβλημα που θέτει η εποχή του μηχανικού πολιτισμού που ζούμε: Ο άνθρωπος πολλαπλασίασε στο άπειρο τη δύναμή του με τις μηχανές, αλλά οι μηχανές τον ναρκώνουν και τον υποτάσσουν.…

0 Comments

Γιάννης Κολοκοτρώνης: Το καλάθι της νοικοκυράς από την Αθηνά Λατινοπούλου

Η τέχνη από τη φύση της είναι μια πολιτική πράξη. Δημιουργείται από πολίτες και απευθύνεται σε άλλους πολίτες, καθιστώντας την ένα ισχυρό μέσο επικοινωνίας, έκφρασης  και κριτικής. Η τρέχουσα ενότητα…

0 Comments

Έφη Φρυδά: Λεωνίδας Ντιλσιζιάν «Αρμένιοι και ελληνικό κράτος στον Ψυχρό Πόλεμο – Από τον «διωγμό» στην «αναγνώριση» (1945-1991) Εκείνα που δεν πρέπει να λέγονται. Μυστικά και ψέματα  

Πάντα έλεγα ότι η μητέρα μου ήταν μια γυναίκα σιωπηλή. Ήταν κάτι που θεωρούσα ότι είναι οικογενειακό χαρακτηριστικό, ένας ψυχισμός δίκοπο μαχαίρι. Μάλλον δύσκολος για ένα παιδί. Που γίνεται ο…

0 Comments

Κωνσταντίνος Μπούρας: «Ρίτα», μια δραματική κωμωδία για την ευθανασία (ζώων τε και ανθρώπων) στο Θέατρο Νέου Κόσμου.

Το ερώτημα που τίθεται (δίχως και να απαντάται – χάριν της πολιτικής ορθότητας, υποθέτω) είναι: «αγαπάμε περισσότερο τα ζώα συντροφιάς από τη μάννα μας;» (και τους δικούς ανθρώπους, εν γένει).…

0 Comments