Βάλτερ Πούχνερ: Kοινές εκφάνσεις λαϊκών δρωμένων και λαϊκού θεάτρου Eλλάδας, Bουλγαρίας και Tουρκίας

H Θράκη, μαζί με τη Bόρεια και Aνατολική Θράκη, που καλύπτει σήμερα το χώρο της Bορειοανατολικής Eλλάδας, της Nοτιοανατολικής Bουλγαρίας και της λεγόμενης Eυρωπαϊκής Tουρκίας, και η Aνατολική Mακεδονία, ανατολικά…

0 Comments

Γιάννης Κολοκοτρώνης, Η Συνειδητότητα της Γαλήνης του Άλκη Αστρά (1930 – 2024)

Συνάντησα τον Άλκη Αστρά το 2000, όταν ήταν σχεδόν εβδομήντα ετών, κατά την παραμονή του στην Ελλάδα. Μια οστεωμένη, ασκητική μορφή με βαθιές χαρακιές του χρόνου στο μέτωπο. Αεικίνητος, ευλύγιστος,…

0 Comments

Κωνσταντίνος Μπούρας:  Η «Περσεφόνη» του Γιάννη Ρίτσου σε σκηνοθεσία Άσπας Τομπούλη, στο Θέατρο Φούρνος.

Αξιοβράβευτη η επίμονη, συστηματική καλαίσθητη θεατράνθρωπος Άσπα Τομπούλη για αυτό το σκηνοθετικό της επίτευγμα που χαρίζει προοπτικόν βάθος και χαρά της ζωής σε αυτό το μάλλον στατικό μονο-εικονικό αφήγημα, λατρεία…

0 Comments

Κώστας Ξ. Γιαννόπουλος: Σώμερσετ Μωμ, ένας ρεαλιστής σε μια θάλασσα μοντερνισμού

Ο κόσμος διάβαζε τα βιβλία του. Ήταν εξαιρετικά δημοφιλής συγγραφέας, αλλά οι κριτικοί αρνιόντουσαν να αναγνωρίσουν τη συγγραφική του αξία. Έτσι έμεινε χωρίς τον ‘έπαινο των σοφιστών’. Αυτό συνέβηκε γιατί…

0 Comments

Δημήτρης Γαβαλάς: Η Εξαίσια Μεταφορά του ‘Συλλογικού Ασυνείδητου’ ως ‘Κοσμικού Υπολογιστή’

«Σε μια σύγχρονη Μεταφορά, μπορούμε να θεωρήσουμε το συλλογικό ασυνείδητο, δηλαδή το ψυχο-φυσικό πλαίσιο των ψυχο-νοητικών μοντέλων συμπεριφοράς, ως κοσμικό υπολογιστή. Οι νόες μας είναι υποδιευθύνσεις της κεντρικής διεύθυνσης. Αν…

0 Comments

Ανθούλα Δανιήλ:   ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ (3 Νοεμβρίου 1911-18 Μαρτίου 1996)  

«Η πρώτη αλήθεια είναι ο θάνατος.  Απομένει να μάθουμε ποια είναι η τελευταία»   Με αυτή τη φράση αρχίζει στα Ανοιχτά Χαρτιά, το κεφάλαιο «Πρώτα-Πρώτα» Ζ΄, σ. 39,  και λίγο…

0 Comments

Δημήτρης Γαβαλάς: Ο Σεφέρης για το ‘Άνθρωπος και Μηχανές” – και ο Μετα-ανθρωπισμός

«Το πρόβλημα που θέτει η εποχή του μηχανικού πολιτισμού που ζούμε: Ο άνθρωπος πολλαπλασίασε στο άπειρο τη δύναμή του με τις μηχανές, αλλά οι μηχανές τον ναρκώνουν και τον υποτάσσουν.…

0 Comments

Γιάννης Κολοκοτρώνης: Το καλάθι της νοικοκυράς από την Αθηνά Λατινοπούλου

Η τέχνη από τη φύση της είναι μια πολιτική πράξη. Δημιουργείται από πολίτες και απευθύνεται σε άλλους πολίτες, καθιστώντας την ένα ισχυρό μέσο επικοινωνίας, έκφρασης  και κριτικής. Η τρέχουσα ενότητα…

0 Comments

Έφη Φρυδά: Λεωνίδας Ντιλσιζιάν «Αρμένιοι και ελληνικό κράτος στον Ψυχρό Πόλεμο – Από τον «διωγμό» στην «αναγνώριση» (1945-1991) Εκείνα που δεν πρέπει να λέγονται. Μυστικά και ψέματα  

Πάντα έλεγα ότι η μητέρα μου ήταν μια γυναίκα σιωπηλή. Ήταν κάτι που θεωρούσα ότι είναι οικογενειακό χαρακτηριστικό, ένας ψυχισμός δίκοπο μαχαίρι. Μάλλον δύσκολος για ένα παιδί. Που γίνεται ο…

0 Comments

Κωνσταντίνος Μπούρας: «Ρίτα», μια δραματική κωμωδία για την ευθανασία (ζώων τε και ανθρώπων) στο Θέατρο Νέου Κόσμου.

Το ερώτημα που τίθεται (δίχως και να απαντάται – χάριν της πολιτικής ορθότητας, υποθέτω) είναι: «αγαπάμε περισσότερο τα ζώα συντροφιάς από τη μάννα μας;» (και τους δικούς ανθρώπους, εν γένει).…

0 Comments

Γιούλη Ζαχαρίου: Το Θηρίο  (The Beast) 2024. Σκηνοθεσία Bertrand Bonello

Μια ηθοποιός μπροστά σε μια πράσινη οθόνη – έναν απρόσωπο χωροχρόνο  – απειλείται από έναν αόρατο κίνδυνο, ένα ‘’θηρίο’’. Η φωνή του αθέατου σκηνοθέτη καθοδηγεί τις κινήσεις και τις αντιδράσεις…

0 Comments

Κωστής Καπελώνης:  – Απόψεις, κατόψεις, προσόψεις

Έργα του νου μας είμαστε, αλλά μπορεί και όχι. Πάνω σε ένα κληρονομικό υπόστρωμα, χτίζουμε με το νου μας, αυτό που γίναμε ως τώρα. Επί ενός δεδομένου οικοπέδου οικοδομούμε. Η…

0 Comments