Απαραίτητο φως Μια ιστορία μυστηρίου και οικογενειακών μυστικών Τελικά με το πέρασμα του χρόνου πολύ λίγη σημασία έχουν τα γεγονότα, οι καταστάσεις και τα αποτελέσματα, σημασία έχει τι και πώς…
Το να παίρνεις θέση υπέρ της σύγχρονης τέχνης, αποποιούμενος τη θρησκοληψία, δεν είναι άρνηση της πίστης· είναι επιβεβαίωση της ζωντανής της διάστασης. Είναι η αναγνώριση ότι το θείο δεν αποκαλύπτεται…
Και ποιος δεν συμπονάει τους ξερριζωμένους αυτούς ανθρώπους, πλατάνια που προσπαθούν να προκόψουν σε καινούργιους υδροφόρους ορίζοντες, κολυμπώντας σε άγνωστα, βαθιά, σκιερά, δυσοίωνα νερά; «Είμαστε όλοι πρόσφυγες στα μάτια τού…
Η ενασχόληση του Νίκου Κυπραίου (Βαθύ Σάμου 1944) με το σκοτεινό και το αμείλικτο έχει ήδη θεμελιωθεί στην εμβληματική του σειρά Ερινύες (2019), όπου η εικαστική του γλώσσα αναμετρήθηκε με…
Η ταινία του Boris Lojkine ‘’Το Παρίσι του Σουλεϊμάν’’ (αυθεντικός τίτλος ‘’Η Ιστορία του Σουλεϊμάν’’) καταγράφει τη σκληρή καθημερινότητα της επιβίωσης και της εξεύρεσης στέγης ενός παράνομου μετανάστη από τη…
Το πολυδιαφημισμένο και προχείρως θεωρητικοποιημένο main stream τής ατάκτως εισαχθείσης, ληγμένης προ πολλού, πάλαι ποτέ μεταμοντέρνας «πρωτοπορίας» καλά κρατεί στις αθηναϊκές σκηνές μας. Ένας εσμός από χρηματιστηριακά «παπαγαλάκια» το στηρίζει…
Το έργο του Αντώνη Μιχαηλίδη (Χαρτούμ Σουδάν 1960) ξεδιπλώνεται σαν ένα στοχαστικό νήμα πάνω στη συνδυαστική κατασκευαστική γλυπτική και τη χωρική εμπειρία. Κάθε έργο και ένα κόσμημα αισθητικής ενσυναίσθησης, ένας…
Μια τυπική μεσοαστική οικογένεια στο σύγχρονο Βερολίνο. Οι γονείς, αποξενωμένοι μεταξύ τους, ο ένας με άνοια, η άλλη με ανίατα νοσήματα, βαδίζουν προς το αναπόδραστο τέλος. Ο γιος, γνωστός μαέστρος…
Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς … Δυο μεγέθη, ή μάλλον τρία συναντήθηκαν στο Παρίσι το 1970. Ο Μίκης μόλις είχε αφήσει πίσω του τον Ωρωπό και…
Ένα έργο για την Ολιστική Ιατρική, για την αντιμετώπιση τού ανθρώπου ως ενιαίας και αδιαίρετης οντότητας. Από τότε που σαλαμοποιήθηκε το άτομο σε σώμα-ψυχή-πνεύμα ο Δυτικός Ελληνορωμαϊκός Χριστιανικός Πολιτισμός έγινε…
Το 1992, όταν επιμελήθηκα μια μίνι-αναδρομική έκθεση του Παναγιώτη Τέτση, με τίτλο, Τέτσης: 35 Χρόνια Ζωγραφικής στην Πινακοθήκη Πιερίδη, διαπίστωσα πως στον πυρήνα της ζωγραφικής του υπήρχε μια συνειδητή αναπροσαρμογή…
Στη χώρα που γέννησε το θέατρο και δεν υπάρχει μουσείο θεάτρου, κατάφερε ένα ΔΗΠΕΘΕ να στήσει -για τα πενήντα χρόνια του- μια σπουδαία έκθεση, διεθνούς ύφους, υψηλής αισθητικής, εξαιρετικής τεκμηρίωσης,…
