ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΉΡΘΕ και δεν είναι τόσο τρομακτικό όσο θα θέλανε οι Κασσάνδρες Γράφει ο ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασιολόγος και κριτικός Ο ερπετοειδής εγκέφαλος τού αρχανθρώπου με…
Η δίψα είναι πρώτα στο μυαλό μας και μετέπειτα στο σώμα μας. Επιβαρυμένα γονίδια από στερήσεις αιώνων. Μνήμες προηγούμενων ζωών χαμένων στην ομίχλη τής ανασφάλειας και τής έλλειψης, που…
Ο Μολιέρος Ένας από τους μεγαλύτερους κλασικούς ποιητές του Θεάτρου, ο Jean – Baptiste Pοquelin, αλλιώς Μολιέρος, γεννήθηκε και πέθανε στο Παρίσι (1622-1673). Η ζωή του ήταν το θέατρο και…
Ο ιατροφιλόσοφος ΆΝΤΟΝ ΤΣΕΧΩΦ χαρακτήριζε τα αθάνατα δραματικά του έργα «κωμωδίες», αλλά ο Στανισλάβσκι τα ερμήνευσε ως βαρύγδουπα υπαρξιακά δράματα με μελοδραματικές αποκλίσεις. Το τραγικό και το γελοίο είναι αναπόσπαστα…
Ναι, υπάρχει – ευτυχώς – σύγχρονη νεοελληνική δραματουργία. Οι νέοι συγγραφείς είναι διαβασμένοι, σπουδαγμένοι (αν όχι ΚΑΙ μορφωμένοι). Τα κείμενά τους βρίθουν διακειμενικών αναφορών, δανείων, παραπομπών σε βαθυστόχαστα επιστημονικά συγγράμματα,…
Η (βεβαρυμένη από το ιστορικό των ερμηνειών της) Μήδεια τού Λουίτζι Κερουμπίνι στην περίλαμπρη Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος Εθνικής Λυρικής Σκηνής – ΚΠΙΣΝ σε συμπαραγωγή με τη Μετροπόλιταν Όπερα της Νέας…
Προετοιμάζεται μια εποχή, όπου η κοινωφελής μνήμη θα είναι παράνομη. Ζούμε στην αποθέωση των σκουπιδιών του παρόντος. Η πραγματικότητα εκφράζεται με τα περίφημα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, που πολλές φορές δεν…
– Μία μουσική παράσταση- αφιέρωμα στα λαοφιλή τραγούδια της Ρίτας Σακελλαρίου στο ProjectR stage Αλέξανδρου Πάντου 10 και Λαγουμιτζή 32 (Πάντειος, Καλλιθέα). Παίζουν και τραγουδούν με μοναδικό, κεφάτο τρόπο: ΒΑΣΙΛΗΣ…
ΣΠΑΕΙ ΤΑΜΕΙΟ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΠΟΛΛΕΣ ΣΑΙΖΟΝ Παρακολουθήσαμε αυτή την αποστομωτική παράσταση με μία πρώην συμφοιτήτρια, συνομήλικη και ισόβια φίλη μου. Συμφωνήσαμε στο τέλος πως όταν το είδαμε…
Ανθρωπιά νυν υπέρ πάντων. Είναι οι τέσσερις λέξεις που θα συμπύκνωναν εύστοχα αυτή την κριτική μου. Η Μαίρη Ιγγλέση παίζει και εκτός σκηνής, υποδύεται την πιο καλή πλευρά τού ανθρωπιστικού,…
ή το «Κατά Μάρκον (Βαμβακάρην…)» για δεύτερη χρονιά (και για πολλές άλλες) στο κατάμεστο «Τόπος αλλού». Το έχω πει και θα το ξαναλέω μέχρι να αφήσω την τελευταία πνοή…
Να κάνουμε Τέχνη με τα όνειρα μας κι όχι εκ των ενόντων· με το περίσσευμα της ψυχής μας κι όχι με τα ελλείματά της· με το κορμί μας και το…
