Ποτέ δεν φανταζόμουνα πως θα βλέπαμε όλον τον Πούσκιν σε δύο περίπου ώρες, ατόφιο, εκσυγχρονισμένο, επίκαιρο, αθάνατο, απαράμιλλο, συγκινητικό σε μια «μπρεχτικού τύπου» παράσταση, όπου χωρίς αποστασιοποίηση τονίζεται επαρκώς, επαρκέστατα…
Η μετάβαση από τον παράδεισο της ουτοπίας, από την αχρονικότητα της εφηβείας στον κυνικό ρεαλισμό της ενηλικίωσης, όταν κανείς αισθάνεται ότι αντιβαίνει νόρμες και στερεότυπα. Με πυξίδα αυτόν τον πυρήνα,…
Κάποιες φορές και υπό δύσκολες συνθήκες οι άνθρωποι χάνουμε τον εαυτό μας και τότε στόχος και έγνοια μας δεν πρέπει να είναι να βρούμε τα συντρίμμια του, αλλά να τον…
![Read more about the article Γιάννης Κολοκοτρώνης: Σχόλιο στη συγκριτική «Ασχήμια» της Μύρτιδος με το διαχρονικό «Κάλλος» της Αρχαίας Ελληνικής Γλυπτικής[1]](https://www.periou.gr/wp-content/uploads/2024/11/ΜΥΡΤΙΣ_Κάρτα-του-ΟΗΕ-.jpeg)
Η Αυγή και η Μύρτις αντιπροσωπεύουν την κοινωνική εκδοχή της Αρχαιότητας, το αθέατο κομμάτι της ιστορίας. Στεκόμαστε με δέος μπροστά στα θαύματα της αρχαίας τέχνης λαχταρώντας να γνωρίζαμε την καθημερινότητα…
Για όλους εμάς που τον είχαμε γνωρίσει από κοντά και ζήσαμε τις εύστοχες (παιδικού τύπου) κακιούλες του, επαληθεύουμε διαρκώς (ακόμα και τώρα, μετά την αποδημία του) ότι «η γλώσσα κόκκαλα…
Τι είναι αυτό που μπορεί να διαπεράσει την επίπεδη επιφάνεια και να εκτονώσει πολυεπίπεδα την αίσθηση προς τον θεατή. Δεν μπορεί να αφορά τον καλλιτέχνη αλλά ούτε και τον θεατή.…
Συνάντησα τον Άλκη Αστρά το 2000, όταν ήταν σχεδόν εβδομήντα ετών, κατά την παραμονή του στην Ελλάδα. Μια οστεωμένη, ασκητική μορφή με βαθιές χαρακιές του χρόνου στο μέτωπο. Αεικίνητος, ευλύγιστος,…
Αξιοβράβευτη η επίμονη, συστηματική καλαίσθητη θεατράνθρωπος Άσπα Τομπούλη για αυτό το σκηνοθετικό της επίτευγμα που χαρίζει προοπτικόν βάθος και χαρά της ζωής σε αυτό το μάλλον στατικό μονο-εικονικό αφήγημα, λατρεία…
Η τέχνη από τη φύση της είναι μια πολιτική πράξη. Δημιουργείται από πολίτες και απευθύνεται σε άλλους πολίτες, καθιστώντας την ένα ισχυρό μέσο επικοινωνίας, έκφρασης και κριτικής. Η τρέχουσα ενότητα…
Το ερώτημα που τίθεται (δίχως και να απαντάται – χάριν της πολιτικής ορθότητας, υποθέτω) είναι: «αγαπάμε περισσότερο τα ζώα συντροφιάς από τη μάννα μας;» (και τους δικούς ανθρώπους, εν γένει).…
Μια ηθοποιός μπροστά σε μια πράσινη οθόνη – έναν απρόσωπο χωροχρόνο – απειλείται από έναν αόρατο κίνδυνο, ένα ‘’θηρίο’’. Η φωνή του αθέατου σκηνοθέτη καθοδηγεί τις κινήσεις και τις αντιδράσεις…
Έργα του νου μας είμαστε, αλλά μπορεί και όχι. Πάνω σε ένα κληρονομικό υπόστρωμα, χτίζουμε με το νου μας, αυτό που γίναμε ως τώρα. Επί ενός δεδομένου οικοπέδου οικοδομούμε. Η…
