Παυλίνα Παμπούδη: Βρέχει  

 Βρέχει   (Βρέχει απαρηγόρητα Το σαρκοφάγο χώμα Βλασταίνει τρίλια, τρέμει το πουλί  Μια χρυσαλλίδα ποιήματος στα χόρτα διαθλά τη μνήμη Πόσος σπαταλημένος χώρος στο κενό μιας λυπημένης σκέψης-)   Στεκόμουν…

0 Comments

Παυλίνα Παμπούδη: Ήτανε πάλι Σάββατο

Νύχτα διάσπαρτη από γαβγίσματα και άστρα Σαν από χρόνια παιδικά και σαν στο ύπαιθρο Πυκνοκατοικημένη, σφύζοντας Υβριδικά όντα από μελάνι, που Με τη μουσική άλλαζαν σχήμα αδιάκοπα Σαν κάποιος να…

0 Comments

Παυλίνα Παμπούδη: Η ΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ

Γεμίζει νύχτα το παράθυρο αδειάζει ο θόλος Λοιπόν αρχίζει, πρόσεχε, να γράφεται το ποίημα: Ορίζεται πρώτα μια έκταση μικρή, μετά, το σύμπαν   Ενώνοντας από τελεία σε τελεία τον αστερισμό…

0 Comments

Παυλίνα Παμπούδη: Τα πλάσματά μου

Λοιπόν, πού πάνε άραγε  τα πλάσματα μου Τα ατελή, τα πολυμορφικά, τα παντοδύναμα Όταν αθόρυβα, αθέατο Άξαφνα βαθυσκάφος αναδύεται το σώμα απ’ τον ύπνο Και, παγοθραυστικό, το ψύχος  των παράλληλων…

0 Comments

Παυλίνα Παμπούδη: Η ΜΙΚΡΗ ΜΠΕΣΗ ΚΑΙ Η ΘΕΙΑ ΠΡΟΝΟΙΑ

 «Μαμά» είπε η μικρή Μπέση, «άκουσα πως αποκαλούν τη γη μπλε πορτοκάλι. Τι όμορφο!» «Ναι, αγάπη μου… Ένα όμορφο μπλε πορτοκάλι… Έτσι φαίνεται από ψηλά». «Όμως, μαμά, αν το έβλεπες…

0 Comments