Παυλίνα Παμπούδη: Βρέχει
Βρέχει (Βρέχει απαρηγόρητα Το σαρκοφάγο χώμα Βλασταίνει τρίλια, τρέμει το πουλί Μια χρυσαλλίδα ποιήματος στα χόρτα διαθλά τη μνήμη Πόσος σπαταλημένος χώρος στο κενό μιας λυπημένης σκέψης-) Στεκόμουν…
Βρέχει (Βρέχει απαρηγόρητα Το σαρκοφάγο χώμα Βλασταίνει τρίλια, τρέμει το πουλί Μια χρυσαλλίδα ποιήματος στα χόρτα διαθλά τη μνήμη Πόσος σπαταλημένος χώρος στο κενό μιας λυπημένης σκέψης-) Στεκόμουν…
Ατάκτησα ξανά: με άναψα Και κρύφτηκα μετά στη ζωγραφιά μέχρι να δω Τη φλόγα να γυρνά στο ξύλο, το ξύλο στο νερό Και το νερό στον ουρανό – πάντα γυρνάνε…
Κοίταζε το σκυλί ψηλά μ΄ όλα του τα κεφάλια, μ’ όλο του το άγχος Κοίταζε και ο ουρανός μ’ όλα του τ’ άστρα Γαβγίζοντας την ερημιά του έφευγε Και κάλπαζε…
Αρχή του νέου χρόνου, έτη τόσα απ’ τον Κατακλυσμό ή την Εγείρα Μα ποιος μετράει τον χρόνο,ποιος τα νερά, ποιος τη σισύφεια πορεία Του άθλιου προσκυνητή, του έντρομου Του σαρκοφάγου,…
Νύχτα διάσπαρτη από γαβγίσματα και άστρα Σαν από χρόνια παιδικά και σαν στο ύπαιθρο Πυκνοκατοικημένη, σφύζοντας Υβριδικά όντα από μελάνι, που Με τη μουσική άλλαζαν σχήμα αδιάκοπα Σαν κάποιος να…
Γεμίζει νύχτα το παράθυρο αδειάζει ο θόλος Λοιπόν αρχίζει, πρόσεχε, να γράφεται το ποίημα: Ορίζεται πρώτα μια έκταση μικρή, μετά, το σύμπαν Ενώνοντας από τελεία σε τελεία τον αστερισμό…
Λοιπόν, πού πάνε άραγε τα πλάσματα μου Τα ατελή, τα πολυμορφικά, τα παντοδύναμα Όταν αθόρυβα, αθέατο Άξαφνα βαθυσκάφος αναδύεται το σώμα απ’ τον ύπνο Και, παγοθραυστικό, το ψύχος των παράλληλων…
ΣΕΡΝΟΤΑΝ από ώρα η ώρα, ύπουλα Διαχεόταν πάλι στον αέρα μαύρη ύλη Απ’ το περίσσευμα της Τρίτης η Τετάρτη κι εναντίον μου Κι αυτή μύριζε κρέας, όμως πάντα εγώ θα…
(Σαν σήμερα, 30 Οκτωβρίου του 1988, έφυγε από αυτή τη ζωή ένας μεγάλος ποιητής. Στη μνήμη του, αναρτώ ξανά το κείμενο που είχα γράψει γι αυτόν...) Απόπειρα συνάντησης …
Δέκα η ώρα Ίσως να ήτανε και χθες, θα ’ναι ίσως και αύριο, δεν ξέρω Το εκκρεμές έχει μονάχα λεπτοδείκτη, δεν χτυπάει πια- Πάντως, ήτανε δέκα και πριν χρόνια…
Φυσά, φυσά αδιάκοπα Άνοιξε ο ασκός, δεν άδειασε ακόμα Τι φέρνει ο αέρας πάλι; Α, μόνο ένα άγραφο χαρτάκι –κι άλλο μήνυμα Α, κι άλλοι επισκέπτες Μες στις σκιές θεόρατοι,…
«Μαμά» είπε η μικρή Μπέση, «άκουσα πως αποκαλούν τη γη μπλε πορτοκάλι. Τι όμορφο!» «Ναι, αγάπη μου… Ένα όμορφο μπλε πορτοκάλι… Έτσι φαίνεται από ψηλά». «Όμως, μαμά, αν το έβλεπες…