ΤΟ ΓΡΑΜΜΕΝΟ 2 Η πόρτα αγκιστρώνει άγρια τον ίσκιο μου απ’ τα πόδια Μακραίνω, ανισορροπώ, αρπάζομαι απ’ τα’ οτιδήποτε ορατό Πού είμαι; Στο τζάμι καθρεφτίζεται στιγμιαία αντανάκλαση το τώρα…
ΜΟΝΟΔΙΑΣΤΑΤΟ Μονοδιάστατο για μια στιγμή το σύμπαν ξεδιπλώθηκε άρχισες να διαβάζεις, έκλεισε απότομα, παγιδευτήκαμε- Αργότερα σηκώθηκε αέρας δυνατός και πέρασε μια συντροφιά αγγέλων μεθυσμένων- Διαφωνούσαν με κρωξίματα, αναστατώνοντας…
Πριν από μένα, η σκιά μου πού ανήκε; Η σκιά σου; Η παρασκιά; Η άλως; Δεν πρόφταινα απάντηση Υπήρχε, δεν υπήρχε Ανέβαινε ο βυθός Κατέβαινε το οδόστρωμα Έξω από μας…
Ήμασταν πάλι στη σκηνή, στην τελευταία πράξη Επίμονα, βαθαίναμε το κοίλο στο κρανίο Παλλόταν να εκραγεί Δι’ ελέου και φόβου η αρχαία κάθαρση Ο από μηχανής θεός καραδοκούσε -…
Περιπλανώμενοι χρόνια πολλά στο νου μας Σταθήκαμε για μια στιγμή εδώ Πού το εδώ; Πού η στιγμή; Τι σημασία έχει; Θύμιζε λίγο Εκείνο το λιβάδι Στο μέσα μου ημιυπόγειο…
Έτρεχε το παιδί (σε αργή κίνηση) Και καθώς έτρεχε Σουρούπωνε, ξημέρωνε Έτρεχε Μάκραιναν τα μαλλιά Τα νύχια του Πολλαπλασιάζονταν τα κύτταρα (σε κίνηση ιλιγγιώδη) Έτρεχε Φύτρωναν φύλλα Έπεφταν φύλλα…
Έμοιαζες πολυτραυματίας, έβγαινες από ερείπια Ξανακρυβόσουν, αχ Σε τρόμαξα; Ποιος από όλους είσαι απόψε; Πρόγονος; Ίσκιος; Εραστής κρυφός; Παιδί; Καταλαβαίνω, είσαι όλοι, όλη η Ιστορία Ντρέπεται για τον άνθρωπο, κρύβεται…
Α, η απρόσεχτη στιγμή, βγήκε το νέο φεγγάρι Πέσανε άστρα, λέκιασε το μαύρο Μα Βλέπεις άραγε στον ύπνο; Ή μόνο αναπαράγεις τις εικόνες που δεν έχουν εγγραφεί; Βλέπεις –…
Αδειάζει το φεγγάρι, θερίζει Η ακονισμένη ημισέληνος Αρχίζει πάλι η διεύρυνση της νύχτας Σιωπηλά Να μας συμπεριλάβει Αδέλφια ορφανά, μόρια σκόνης αστρικής Σε αποστάσεις αστρικές, κοιμήσου …
XXXVII Ξημέρωμα στο νου σου, στο δωμάτιο Τινάζεται απ’ τον αόριστο της μνήμης το κοτσύφι Αστράφτει μαύρα στον στιγμιαίο ενεστώτα Σκίζει με συριγμό μεταξωτό τον συνεχή- Αμέσως εμφανίζεται…
Μάτια κλειστά, κλειστό δωμάτιο, στόμα, αυτιά Φωλιάζοντας βαθιά μες στη δική του νύχτα το καθένα Όντα ημίθεα και παίζουμε Απομυζώντας μ’ εκατό βεντούζες το ’να τ’ άλλο Σε κίνηση…
Ανέβαινε ουράνιο τόξο στη συνείδηση που έπεφτε σε ύπνωση Παίρναμε σχήμα σύννεφου πολύφορου Τι ευφορία Για δευτερόλεπτα ξανά Οι άνθρωποί μας όλοι σε ανάπαυση, ψυχών συστάδα Σε γραφικό, απλό Παράδεισο…
