Αιώνες, συνεχίζουν ήσυχα, συντεταγμένα να ’ρχονται τα κύματα Λάθρα απ’ τις απέναντι ακτές, εκείνης Της κάποτε Παγγαίας- Πολλά έχουνε να δηλώσουν, μπλε αμύθητο Τεράστια αποθέματα ψυχών- Θα ελεγχθούνε όλα στη…
«Ἕνα βιογραφικὸ σημείωμα πρέπει, ἀφοῦ γραφτεῖ, νὰ μείνει ἐπ᾿ ἀρκετὸν καιρὸ κρεμασμένο στὸν ἀέρα ἀπὸ ἕνα τσιγκέλι αὐστηρότητας, ὥστε νὰ στραγγίξουν καλὰ τὰ στερεότυπα, οἱ ὡραιοποιήσεις, ἡ ρόδινη παραγωγικότης καὶ…
Μια φορά ήταν μια αναρχοαυτόνομη ομάδα απαντήσεων με κοινό σημείο το ότι όλες, σε κάποια δύσκολη στιγμή, για τον άλφα ή βήτα λόγο, είχαν χάσει επαφή με τις ερωτήσεις τους…
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα θηλαστικό τετράποδο, τριχωτό και παμφάγο, το οποίο εμφανίστηκε στον πλανήτη γη μάλλον εξαιτίας κάποιου σφάλματος της εξέλιξης ή κάποιου ατυχούς πειράματος (επικρατέστερη θεωρία).…
Νοτιάς, αέρας Απριλιάτικος σηκώνεται Απ’ τα νερά, σχεδόν γαλάζιος Από τα δάση, σχεδόν πράσινος Αόρατος, αθόρυβος Κουφός αέρας σ’ ένα στρόβιλο Θορύβους φορτωμένο, ήχους Όλους τους ήχους ζωντανών και πεθαμένων…
Οι ποιητές είναι σαν τα άρρωστα παιδιά που τα τάζουν οι μάνες τους στην Παναγία (έλεγε ο ίδιος). Ήμουνα ένα κίτρινο πουλί / σαν αυτά που ζωγράφιζε / ο…
Γεμίζει νύχτα το παράθυρο αδειάζει ο θόλος Έλα λοιπόν, αρχίζει, πρόσεχε, να γράφεται το ποίημα: Ορίζεται πρώτα μια έκταση μικρή Μετά, το σύμπαν Ενώνοντας από τελεία σε τελεία τον…
ΠΟΙΗΜΑ Σύλληψη του ασύλληπτου, η μάταιη Με άγριο Το κάλεσμα του άλλου κυνηγού στα σωθικά Δόλωμα, πείνα, θήραμα Δόκανο εγώ Τι αντικρίζω τώρα, τι με κοίταξε Τι με κατέχει,…
ΕΛΥΤΗΣ (2/11/1911-18/3/1996) «Καλησπέρα» τραύλισα με φωνή εντόμου. «Μοιάζεις με τον Ρεμπώ» μου είπε με ολύμπιο χαμόγελο και μου έδωσε το χέρι. Ένιωσα να κοκκινίζω κολακευμένη, το ανόητο ον. Ώστε συνέκρινε…
ΞΕΡΕΙ Η ΝΥΧΤΑ Ξέρει η νύχτα, ξέρει η κρεμάμενη Για τους αιώνες Απ’ τα καρφιά του Γαλαξία, η πολύπτυχη Επί υδάτων και γαιών Επί δικαίων και αδίκων, η αμνήμων,…
Τι μένει Τα ζώντα εμείς, που όλα κάποτε Της γέννησης το θαύμα ζήσαμε Για πάντα ζαλισμένα Σε σύγχυση ακόμα από το συμβάν Κι όσα το ακολούθησαν Λοιπόν Τι μένει…
Το Λίγο του κόσμου, το πρώτο της βιβλίο που διάβασα, ξεγελούσε: Η ποιήτρια δεν έδειχνε ακόμα τόσο ανησυχητικά ανόμοια προς οτιδήποτε, ούτε καν προς τον εαυτό της – δεν προκαλούσε…
