Οι ποιητές είναι σαν τα άρρωστα παιδιά που τα τάζουν οι μάνες τους στην Παναγία (έλεγε ο ίδιος).   Ήμουνα ένα κίτρινο πουλί / σαν αυτά που ζωγράφιζε / ο…

Γεμίζει νύχτα το παράθυρο αδειάζει ο θόλος Έλα λοιπόν, αρχίζει, πρόσεχε, να γράφεται το ποίημα: Ορίζεται πρώτα μια έκταση μικρή Μετά, το σύμπαν   Ενώνοντας από τελεία σε τελεία τον…

ΠΟΙΗΜΑ   Σύλληψη του ασύλληπτου, η μάταιη  Με άγριο  Το κάλεσμα του άλλου κυνηγού στα σωθικά  Δόλωμα, πείνα, θήραμα Δόκανο εγώ Τι αντικρίζω τώρα, τι με κοίταξε Τι με κατέχει,…

ΕΛΥΤΗΣ  (2/11/1911-18/3/1996) «Καλησπέρα» τραύλισα με φωνή εντόμου. «Μοιάζεις με τον Ρεμπώ» μου είπε με ολύμπιο χαμόγελο και μου έδωσε το χέρι. Ένιωσα να κοκκινίζω κολακευμένη, το ανόητο ον. Ώστε συνέκρινε…

ΞΕΡΕΙ Η ΝΥΧΤΑ   Ξέρει η νύχτα, ξέρει η κρεμάμενη Για τους αιώνες Απ’ τα καρφιά του Γαλαξία, η πολύπτυχη Επί υδάτων και γαιών Επί δικαίων και αδίκων, η αμνήμων,…

Τι μένει   Τα ζώντα εμείς, που όλα κάποτε Της γέννησης το θαύμα ζήσαμε Για πάντα ζαλισμένα Σε σύγχυση ακόμα από το συμβάν Κι όσα το ακολούθησαν  Λοιπόν   Τι μένει…

Το Λίγο του κόσμου, το πρώτο της βιβλίο που διάβασα, ξεγελούσε: Η ποιήτρια δεν έδειχνε ακόμα τόσο ανησυχητικά ανόμοια προς οτιδήποτε, ούτε καν προς τον εαυτό της – δεν προκαλούσε…

Τα πρόσωπα ατάραχα στον ύπνο Σαν εκμαγεία άγνωστων αγίων Με ανιχνεύσιμα Πανομοιότυπα σημάδια, ίδια Και μαρτυρίου και μακαριότητας Ατάραχα –   Όμως  Κάτω απ’ το μαξιλάρι, το κρανίο ανοιχτό Σε…

ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ     Η γάτα νιαουρίζει άηχα, με νανουρίζει-   Σβήνω το φως   Πράσινη η κουβέρτα, θαλπωρή Ναι, σα να μ’ αγαπάει Όπως και το ζεστό νερό στα χέρια…

Λοιπόν, τι μπέρδεμα Η μνήμη χρονοταξικά αβυθομέτρητη Παμφάγος, χάος αχανές, αχόρταγο Μα συνωστίζονται μέσα της φύρδην - μίγδην Τα διάφορα που διασώθηκαν τυχαία   Με κόπο ή σε σύγχυση ή…

Παράξενο δεν είναι;   Οι νύχτες με κυλούσαν από κίνδυνο σε κίνδυνο Και δεν προλάβαινα να δω Δεν πρόσεχα επίσης, κοίταζα ψηλά Στην πρώτη εκδοχή μου που δεν σώζεται Συνέχιζα…