Με στήθος παγωμένο βάδισα αλαφροπατώντας. Στο δεξί μου χέρι, το γάντι το αριστερό φορώντας. Τα σκαλιά μου φάνηκαν αμέτρητα Κι ας ήξερα πως ήταν μόνο τρία. Ψιθυρίσματα στα φύλλα…
Το διήγημα Μια χριστουγεννιάτικη ανάμνηση, γραμμένο από τον Τρούμαν Καπότε (1924 –1984), είναι σχεδόν αυτοβιογραφικό και αφηγείται αναμνήσεις από την παιδική ηλικία του συγγραφέα και τα Χριστούγεννα με μια μακρινή…
Iata vin colindători Printr-înșii și Dumnezeu Îmbrăcați într-un veșmânt Lung din cer până-n pământ Scris e-n spate, scris e-n piept Scris e-n șale, scris în poale De-amândouă părțile scris câmpul cu…
VI ΚΑΙ ρώτησα την Αλταγόρα: «Ποιος είμαι;» Κι έπειτα: «Γιατί είμαι εδώ;» Κι εκείνη γέλασε. Η Αλταγόρα μού έμαθε να ερμηνεύω τα όνειρα. Κι ενώ μου μιλούσε πρόσεξα δύο γαλανά…
![Read more about the article Γουάλας Στήβενς [1879-1955] Δύο ποιήματα. Μετάφραση: Μάρω Παπαδημητρίου](https://www.periou.gr/wp-content/uploads/2022/12/images-1.jpg)
Ανατολή σε ψαρολέπι Μελωδικοί σκελετοί, για όλη τη μουσική της χθεσινής νύχτας Το σήμερα είναι σήμερα και ο χορός τελείωσε. Το αγιάζι απλώνεται στα αχυρένια όργανα που παίζατε,…
Η Ρεμπέκα Έλσον ήταν μόλις 16 ετών όταν είδε για πρώτη φορά την Ανδρομέδα μέσα από το τηλεσκόπιο. Μαγεμένη από «τη λεπτεπίλεπτη τούφα του γαλακτώδους ελικοειδούς φωτός στην αιώρησή του…
Χωρίς εσένα Κρυώνω χωρίς εσένα Δεν κατάλαβα ποτέ Πώς ξέρει ο αέρας Ότι εσύ έφυγες. Το σύμπαν συρρικνώνεται Σαν ραγισμένη μπάλα Και αφήνει πάνω μου τα κρύα κουρέλια…
Γυναίκα με γεύση γάλακτος Υπάρχει περίεργη σιγαλιά στο δωμάτιο μου. Δεν καταλαβαίνω τίποτα πια απ’ αυτόν τον μεγάλο σαματά. Δεν υπάρχει πλέον τίποτα παλιό στο σπίτι με θέα…
Πάνω στη Μόσχα, πριν την αυγή, τι τρομάρα! Οι υπηρέτες δεν είχαν φορέσει ακόμη τις λιβρέες τους▪ το γκάζι φώτιζε την κουζίνα. Γιατί είχα σηκωθεί αφού ήτανε ακόμη νύχτα; Ίσως…
ΜΑΘΗΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ [LLIÇÓ D'HISTÒRIA] Μια γέφυρα πάνω απ’ τον Ντορντόν. Είμαστε Ιούνη του ’40. Το πελώριο πανί τ’ ουρανού το κουρελιάσαν…
Όπου ο Πουφ πάει Επίσκεψη και βρίσκεται σε Πολύ Δύσκολη Θέση Ο Αρκούδος Εδουάρδος, γνωστός στους φίλους του σαν η-Γουίννυ-ο-Πουφ, ή Πουφ για συντομία, περπατούσε μια μέρα…
Καθισμένη μόνη στο τέννις κλαμπ (στο Cercle du Bois), με τα μάτια μου να μισοκλείνουν απ’ την κούραση μετά από ένα ματς, παρακολουθούσα τα παιδιά να παίζουν κι είδα ένα…
