Οι ελιές του πεζοδρομίου Το δεκαήμερο του Γενάρη μετά τις γιορτές είχε πολύ κακό καιρό εκείνη τη χρονιά. Εντάξει, κακό καιρό της Αττικής, αλλά δεν μπορούσες να βγεις έξω, να…

Ξύπνησε αργά νιώθοντας μια γλυκιά αίσθηση προσμονής. Ήταν σίγουρη ότι θα τον έβλεπε σήμερα. Το γλυκό βάσανο της σκέψης του, η υπέροχη εμμονή, που κανείς ώς τότε δεν της είχε…

Μια φορά ήταν μια κοκκινωπή γάτα ονόματι Τζίλντα κι ένας κοκκινωπός κύριος ονόματι Γρηγόρης. Ζούσαν μαζί σ’ ένα άσπρο σπίτι, στο 11 της οδού Ορλώφ, χωρίς να γίνεται οπωσδήποτε σαφές…

Μια μέρα, πριν μερικά χρόνια, τα παιδιά της γειτονιάς έπαιζαν στον δρόμο -εκείνα νιώθουν το χρυσό φως και τη δύναμη της ζωής.  Χαίρονταν στα σοκάκια με τις βοές που έστελναν.…

«Αχ! Πώς με πονούν τας ημέρας αυτάς αι αρθρώσεις μου... Εγώ που ήμην πρώτη εις τους περιπάτους, τα γλέντια, τα κυνήγια, σήμερον δεν δύναμαι παρά να μεταφερθώ από το υπέροχο…

Η μύγα ζουζούνιζε ώρες μέσα στο γραφείο του, είχε κάνει αμέτρητες βόλτες στο χώρο, είχε καθίσει παντού, στους τοίχους, στο ταβάνι, στην πολυθρόνα, στο γραφείο του, στο ντιβάνι του αναλυόμενου.…

Ανηφορίζοντας προς το άλσος συνάντησα αυτόν που μένει στο αποκάτω διαμέρισμα. Δεν ξέρω τ’ όνομά του. Δεν ξέρει το δικό μου. Κατηφόριζε με ένα κύπελλο καφέ. Κοιτούσε το καλαμάκι. Δεν…

 «Εκλιπαρούσα τη μοίρα μου να μου δώσει την πιο απλή δεξιότητα: τη δεξιότητα να σκοτώσω έναν άνθρωπο». Ισαάκ Μπάμπελ      Ο Γεώργιος Θεμιστοκλή από το χωριό Παναγιά ήταν κοντός…

   Αδιαφορώντας για την αυξανόμενη απογευματινή κίνηση στον δρόμο, ο ταξιτζής γύρισε ξαφνικά και μου είπε με ένταση στην φωνή του: «Εσύ ήσουνα!» «Τι θέλετε να πείτε;» τον ρώτησα ενώ…

 Il pleure dans mon coeur comme il pleut sur la ville[1] Τι βροχή αδιάκοπη. Αιώνια! Τα νερά είχαν μπει από την πίσω είσοδο του καταστήματος. Κατά την έξοδό τους από…