Ανοιξιάτικη νύχτα στο Σοκόκου-τζι   Οχτώ χρόνια πριν από αυτόν τον Μάη Περπατούσαμε κάτω από τις κερασιές Νύχτα σ’ έναν ροδώνα του Όρεγκον. Ό,τι ζητούσα τότε Έχει τώρα ξεχαστεί, μα…

   Ο δρόμος κατέρρευσε σαν μύτη συφιλιδικού. Το ποτάμι της ηδυπάθειας χύθηκε μέσα σε σάλια. Πετώντας τα εσώρουχα μέχρι και το τελευταίο φυλλαράκι, οι κήποι χυδαία ξαπλώθηκαν τον Ιούνη. Βγήκα…

Να φεύγεις δεν αρκεί. Φευγάτη πρέπει να μένεις. Εκπαίδευσε την καρδιά σου σαν να ΄τανε σκυλί. Άλλαξε στις κλειδαριές ακόμα και στο σπίτι αυτό που εκείνος ποτέ δεν έχει πατήσει.…

 ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ  ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ   Σχεδιάζεις ένα κίτρινο κύκλο στην άσπρη σελίδα και ο ήλιος επικάθεται πάνω στα χέρια σου. Και δίπλα είναι η σκιά. Και τα χέρια σου αλλάζουν…

Ecce homo Είμαι κι εγώ άνθρωπος· έχω κι εγώ ψυχή, είναι αλήθεια, όσο για επτά ζωές. Ψυχή έχει και ο ραγισμένος τοίχος του σπιτιού, και η μαγνόλια μπροστά στο παράθυρό…

          Προμηθέας Τ’ όνειρο της λευτεριάς έγινε η αλυσίδα που για πάντα πια με δένει με το τραγούδι μου το πονεμένο. Τους ανθρώπους συμπόνεσα για τη θλίψη την παγερή…

Είμαι κάτοικος της πόλης Χ   Είμαι κάτοικος μιας  γκρίζας πόλης ενός παραλόγου από μπετόν παράλογό μου, σ’ αγαπώ!   Μένω σ’ έναν δρόμο χωρίς όνομα, σ’ ένα σπίτι χωρίς αριθμό…

Βραδιάζει ξανά και ξανά στην ήδη διάσημη σοφίτα μου της οδού Aurel Vlaicu αριθμός εξήντα   Στη στέγη πράσινες γάτες και κόκκινες γάτες τσουλούν και πέφτουν θεαματικά όρθιες από τις…

Μια αποπνικτική μυρωδιά από την Παράδεισο      Έκλεισαν τις πόρτες και κοιμήθηκαν  όμως εγώ με πόνο αναρωτιέμαι   σε ποια μεριά βρίσκεται τώρα το πάνω χωριό τι ώρα θα ξυπνήσει ο πεθαμένος…