[Τον Φεβρουάριο έφυγαν άλλοι δυο από τους τελευταίους μεγάλους ποιητές του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Οι δυο ποιητές συνέχιζαν να δημιουργούν και στον 21ο αιώνα… μέχρι που έσβησε η…
Η μητέρα μου πέθανε, αφήνοντας μια μεγάλη, ταραγμένη πνοή, τότε η αδελφή μου κι εγώ κλάψαμε, σκύβοντας το κεφάλι. Τελείωσε, είπε η Ταμάρα, αλλά τότε η Μαμά ανάσανε κοφτά…
ΔΙΗΓΗΣΗ Πόσο καινούριο ήταν στον ήλιο το παλιό Monteverde! Με το χέρι, τραυματισμένος, γινόμουν…
ΑΛΛΑΞΑ ΤΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ ΣΤΟ ΡΟΛΟΙ ΜΟΥ Άλλαξα τους αριθμούς στο ρολόι μου ─ ίσως τώρα ν’ αλλάξει κάτι ακόμη. Ίσως τώρα στις 2 π.μ. ακριβώς να μη σηκωθείς, μαζεύοντας…
1 Η μεταλλική κλωστή της σοπράνο υφαίνει, απαλά και τρυφερά όπως ποτέ άλλοτε, γιατί εκείνος είναι στο ακροατήριο. Πήρε την καλύτερη θέση. Σωματοφύλακες τον περικυκλώνουν σαν μύγες, παρακολουθούν την…
ΠΡΟΣΕΥΧΗ Όσο η γη γυρίζει ακόμα, όσο o ήλιος λάμπει, Θεέ μου δώσε στον καθένα, ό,τι δεν έχει. Δώσε κεφάλι στον σοφό, άτι στον φοβισμένο, χρήμα στον ευτυχισμένο και μην…
ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ Ποιος τρελός ξεκίνησε τη φιέστα και απλόχερα ημέρα ποίησης τη βάφτισε; Σ΄ αυτό το δρόμο, που τα ίχνη μου χαθήκαν ξεχύνεται το πλήθος στη γιορτή. Ω,…
Απ. 130-131 Lobel-Page και πάλι ο ΄Ερωτας που παραλύει τα μέλη με δονεί, ετούτο το γλυκόπικρο, τ’ ακατανίκητο το ερπετό, Ατθίδα, όμως εσύ την έγνοια σου…
Σε τρεις χρόνους Σε κλίνη βρεγμένη μέσα στα μούσκλια ενός βάλτου, χάνω το χρόνο σ’ ένα κρυφτούλι βιώνοντας ανύπαρκτες συμφορές. Σε κλίνη υγρή κυκλωμένη από βρόχινα βέλη, σαν…
Δεν σου δίνω πια το χέρι Σου έδωσα το χέρι τελευταία φορά δεν θα νιώσω πια τη ζέστη σου γιατί τα χέρια μας, φοβισμένα δεν θα συναντηθούν ποτέ…
ΤΟ ΑΡΡΩΣΤΟ ΡΟΔΟ Ω Ρόδο, τι άρρωστο που είσαι! Το αόρατο σκουλήκι αυτό, Που όλο πετάει μέσα στη νύχτα Στης θύελλας το ουρλιαχτό Την κλίνη σου τη βρήκε…
Παιδάκια μου, παιδιά μου, για σας υπάρχει πια μια πόλη και ένα σπιτικό,2 όπου εγκαταλείποντας εμένανε τη δόλια, θα μείνετε παντοτινά έρημα από μητέρα. Κι…
